#4 Δεν θα σου πω να απομακρυνθείς τελείως από τη μητέρα σου, όχι γιατί σας συνδέει ο δεσμός μανας-παιδιού, αλλά γιατί καλώς ή κακώς οι γονείς μας και η οικογένειά μας γενικά είναι κομμάτι του εαυτού μας. Μεγάλο μέρος της προσωπικότητάς μας έχει διαμορφωθεί μέσα στην οικογένειά μας.Θα σου έλεγα όμως να κάνεις τη σκέψη σου πραγματικότητα και να πας αμέσως για ψυχοθεραπεία. Έχω περάσει αντίστοιχα με τον πατέρα μου και η ψυχοθεραπεία ήταν το καλύτερο πράγμα που έχω κάνει για τον εαυτό μου. Για το μόνο που μετανιώνω είναι ότι δεν πήγα νωρίτερα. Ο πατέρας μου είναι ο πατέρας μου, τον αγαπάω, του αναγνωρίζω όσα έχει κάνει για μένα, ξέρω ότι έχει αγάπη μέσα του για μένα (κατά περιόδους το δείχνει), αλλά είναι ένας άνθρωπος που επιβεβαιώνεται με το να βρίσκει στους άλλους ελαττώματα-και το ίδιο θεωρώ ισχύει με τη μητέρα σου. Από προσωπική εμπειρία σου λέω ότι πηγαίνοντας σε ψυχοθεραπευτή θα καταλάβεις ότι δεν ευθύνεσαι στο ελάχιστο εσύ για τη συμπεριφορά της μητέρας σου, ούτε ότι κάνεις κάτι λάθος στη ζωή σου. Το κυριότερο είναι ότι θα μπορέσεις να οριοθετήσεις τη σχέση σου μαζί της κι, αν είσαι αρκετά τυχερή, θα την πείσεις να παρακολουθήσει κι αυτή κάποιες ατομικές συνεδρίες για να δει πού οφείλεται η όλη συμπεριφορά της και ίσως και κάποιες συνεδρίες μαζί για να βελτιώσετε τη μεταξύ σας σχέση.Αν πάλι όχι, δούλεψε σε προσωπικό επίπεδο και θα δεις πως όλα θα πάνε καλύτερα