Γενικά καλό το σχόλιο αλλά από αθλητισμό, είσαι λίγο...άσχετος. Το έχουμε ξανακούσει αυτό το σενάριο, που οι νίκες πρέπει να θυμίζουν χολυγουντιανή ταινία σε σλόου μόσιον. Εκεί που ο αθλητής προπονείται σαν τον Ρόκι, μόνος και καταφρονεμένος, να τρώει ωμά αυγά και να κυνηγάει τον σκύλο του, να έχει κακούς αντιπάλους που θα του βάζανε χαλίκια στο παπούτσι και όταν τελειώσει με όλα αυτά, να τους νικήσει στο φώτο φίνις με κατάθεση καρδιάς.Πρώτον, κανένα κορίτσι χθες, δεν πρέπει να αισθάνεται ενοχές που δεν επετράπη στην Ισιμπάγιεβα να συμμετάσχει. Δεν είναι δίκαιο για την ίδια, αλλά οι αγώνες διεξάγονται μεταξύ των συμμετεχουσών. Δεύτερο, το που προπονείται κάθε αθλήτρια, είναι δική της δουλειά. Η Στεφανίδη κατέκτησε αυτό το δικαίωμα επειδή κατάφερε να αριστεύσει (τώρα λιποθυμά ο Μπαλτάς και ο Φίλης) και να κάνει ντοκτορά στην Αμερική. Κανείς δεν σου χαρίζεται σε αυτό. Και αν νομίζεις ότι η ειδική προπόνηση μπορεί να σε κάνει πρωταθλητή, γελιέσαι. Μπορεί να την βοηθήσει λίγο, αλλά είναι ήδη μέσα στις καλύτερες του κόσμου. Τρίτον, όταν η Πατουλίδου βγήκε πρώτη, έκανε κάτι που η Ντένβερ δεν κατάφερε: Πέρασε όλα τα εμπόδια χωρίς να τα ρίξει. Γι αυτό υπάρχουν άλλωστε, για να πρέπει να παλέψεις να τα περάσεις! Εξυπνάδες του στυλ, "αν η Αμερικανίδα δεν έβρισκε τον πήχη με το γόνατο, αν η άλλη δεν έβρισκε στο εμπόδιο, θα σου λεγα τι θάκανε η δική μας" όπως προείπα, δείχνουν καθαρή άγνοια για το άθλημα. Και μια συγαλυμμένη χαιρεκακία. Τέταρτον, η Πατουλίδου πήρε το χρυσό, στους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης το 1992 (αυτό για τα πρακτικά, χωρίς διάθεση χλευασμού)