#1Καταλαβαινω ακριβως τι περνας, περασα τα ιδια με φιλη που κατσικωνοταν σπιτι μου και ξεχναγε να φυγει (μενω μονη). Εννοειται οτι μου εδειχνε πολλη αφοσιωση & συναισθημα, με απωτερο στοχο, οπως πολυ σωστα λεει η Αμπα, να μη μπορω να της πω ποτε οχι! Και μαντεψε καθε ποτε με ειχε αναγκη...παντα! Αυτο που εκανα εγω κ ισως βοηθησει κι εσενα ειναι, μολις καταλαβα τον υπουλο και καθολου ανιδιοτελη 'μηχανισμο' που χρησιμοποιουσε, να της πω μια ωραια μερα χωρις περιστροφες τα εξης: "με στεναχωρει, αλλα δυστυχως δεν μπορω να ειμαι αλλο φιλη σου. Με κουραζει αφανταστα η σχεση μας οπως εχει εξελιχθει τους τελευταιους μηνες και ενω εχω προσπαθησει επανειλημμενα να σου το πω και να στο δειξω, δεν περναει το μηνυμα διοτι το μυαλο σου εχουν κατακλυσει οι δικες σου αναγκες. Εγω ομως κουραστηκα και νιωθω οτι δεν μπορω να το υποστηριξω αλλο ολο αυτο. Οταν βρεις ξανα τον εαυτο σου, μετα χαρας εδω θα ειμαι και θα ξεκινησουμε απο εκει που το αφησαμε. Σου ευχομαι τα καλυτερα, ειλικρινα". Αποτελεσμα; εχει περασει 1 χρονος και κατι κ στην ρωτηση εαν μου ελειψε, η απαντηση ειναι δυστυχως καθολου (ναι, τοση ηταν η ψυχικη κουραση που μου ειχε προκαλεσει αυτη η κοπελα). Οσο για εκεινη, δυστυχως δεν ερχονται θετικα μηνυματα στα αυτια μου, αν και πραγματικα ευχομαι ο,τι καλυτερο γι'αυτην και ισως μεσα μου να πιστευα κιολας οτι θα τα καταφερει.
