Θα συμφωνήσω μαζί σας, στο ότι πρέπει να σεβαστούν τη νομοθεσία της χώρας που ζουν. Παρ'όλα αυτά σε καμία χώρα του Δυτικού κόσμου δεν υπάρχει νόμος που επιβάλει συγκεκριμένο ντύσιμο. Σε αντίθεση με τις μουσουλμανικές χώρες (στις περισσότερες) όπου εκεί επιβάλλεται με νόμο ο τρόπος ντυσίματος των γυναικών. Το συγκεκριμένο θέμα, όμως, δεν έχει να κάνει με νομοθετικό πλαίσιο. Έχει να κάνει με την αποδοχή της διαφορετικότητας. Δεν μιλάω, φυσικά, για τις χώρες που η γυναίκα είναι αντικείμενο και μπορεί να πουληθεί (με τη μορφή γάμου) αλλά για όλες εκείνες τις χώρες που οι γυναίκες μπορούν να επιλέγουν για τον εαυτό τους και επιλέγουν τη μαντήλα. Και εδώ θα διαφωνήσω με το άρθρο του κ. Ζέκα. Στη Γαλλία είχε γίνει ολόκληρο θέμα για το αν θα επιτραπούν οι μαντίλες στα Πανεπιστήμια και οι ίδιες οι γυναίκες που φορούσαν μαντίλες δεν θέλησαν να τις βγάλουν. Δηλαδή γυναίκες μεγαλωμένες με τον Δυτικό τρόπο ζωής, μορφωμένες και πιθανότατα αποδεσμευμένες απο το βαθύ Ισλάμ, επέλεξαν να φορούν τη μαντήλα. οι συγκεκριμένες, λοιπόν, ούτε καταπιεσμένες είναι αλλά ούτε και απαίδευτες. Και όμως επιλέγουν να φορούν μαντίλα. Εν' πάση περιπτώσει, το υμαντικότερο θέμα είναι το τι κάνουμε εμείς. Επιλέγουμε να κρίνουμε τις γυναίκες απο τη μαντίλα? Δεχόμαστε ή απορρίπτουμε τον πολιτισμό της εξαιτίας της μαντίλας. Θεωρούμε ότι όποια φοράει μαντίλα είναι χωρίς παιδεία και καταπιεσμένη? Πόσες φορές προσπαθήσαμε να καταλάβουμε αυτές τις γυναίκες, να μιλήσουμε μαζί τους, να τις ζητήσουμε την δική τους οπτική στο θέμα, να μάθουμε κάποια πράγματα παραπάνω για αυτές και τις οικογένειες τους.Κάποιες γυναίκες επιλέγουν και κάποιες τους επιβάλλεται να φορούν μαντίλα. Εμείς θα τις κατηγοροιοποιούμε λόγω ενός κομματιού υφάσματος στο κεφάλι? Γιατί σε αυτή την περίπτωση μου θυμίζει παλιότερες εποχές που όποια αποφάσιζε να γίνει ηθοποιός (σε μπουλούκια), ήταν a priori ελαφρών ηθών.