Είμαι κάθετα αντίθετος σε κάθε μορφή κακοποίησης ανθρώπου και εμβίου όντος γενικότερα, και πολλώ δε μάλλον των γυναικών. Δε θα διαφωνήσω ότι υφίσταται μία αντίληψη ενοχοποίησης του θύματος, και ο φόβος και μόνο μίας τέτοιας ενοχοποίησης συνιστά και έναν ανασταλτικό παράγοντα απεμπλοκής από αρρωστημένες καταστάσεις. Από την άλλη πλευρά, ζώντας διάφορες καταστάσεις στη ζωή μου, έχω μάθει πως καμία φορά ο φόβος είναι πολύ μεγαλύτερος από την ίδια την πράξη: μήπως ο φόβος έχει μεν μία βάση, πλην όμως είναι υπερβολικός ώστε να καθιστά το θύμα αδρανές; Μήπως από μερικά στραβά παραδείγματα εξάγουμε γενικούς κανόνες γιατί η ανθρώπινη φύση είθισται να εστιάζει στα αρνητικά και όχι στα θετικά παραδείγματα;