Παρεπιπτόντως θυμήθηκα μια ιστορία μου. Κάποτε κινδύνευσε η ζωή μου και μπήκα στα επείγοντα. Όλη η κλινική έπεσε πάνω μου.Δεν ξεχνάω το βλέμμα της επικεφαλής επιμελήτριας όταν κατάλαβε ότι το ξεπέρασα. Ήταν η μόνη φορά που είπα στη ζωή μου ότι θα ήθελα να γίνω γιατρός. Η ικανοποίηση στο βλέμμα της όταν έσωσε έναν άνθρωπο δεν αγοράζεται.Έχω πολύ συχνή και έντονη συναναστροφή με τον ιατρικό κλάδο. Δεν ζήλεψα ποτέ τα λεφτά (τότε), το κοινωνικό στάτους τίποτα. Όμως το βλέμμα αυτής της γυναίκας το ζήλεψα. Και ας την είδα την άλλη μέρα να την ξεφτιλίζει μπροστά στους ειδικευόμενους και τους ασθενείς ο διευθυντής της.
