Έφτιαξα λογαριασμό μόνο για ν'απαντήσω εδώ. :) Τη μέρα που έγραφα το ποστ, είχα πάρει ήδη αποφάσεις τις οποίες όμως δε σήκωνα συναισθηματικά. Οι δικοί μου γνωστοί δε μου φτάναν, αυτούς τους έπειθα.Ευτυχώς όμως, τη μέρα που ανέβηκε το ποστ είμαι πολύ μακριά από όσα είχα γράψει τότε. Μάλιστα ήταν ενδιαφέρον να το δω από μακριά.Με θλίβει που κάποιος εκεί έξω αισθάνεται όπως αισθανόμουν εγώ πάντοτε με τον συγκεκριμένο. Γιατί ήταν ένα άδικο που έκανα στον εαυτό μου το όλο άνισο σκηνικό. Το 'πα εγώ το άι σιχτίρ όμως, χεχε. Ξεκάθαρα καλύτερα ένα τέλος με πόνο, παρά πόνος δίχως τέλος. Κι ένα δυνατό και χωρίς υπεκφυγές και χαραμάδες closure, αφήνει πραγματικό χώρο στη ζωή μας, πρώτα για υγεία και μετά για όλους τους άλλους.Δεν ξέρω γιατί απάντησα εδώ συγκεκριμένα αλλά και μένα με άγγιξε το σχόλιο.Ίσως να 'ταν το "καλή τύχη μωρό μου, η ζωή είναι μπροστά σου" που ήταν... μητρικό; τρυφερό; μερακλίδικο; Πάντως σήμερα ανεξαρτήτως της ιστορίας που έγραψα, είχα ανάγκη να τ'ακούσω. Ευχαριστώ