#6 Είχα κι εγώ παρόμοια εμπειρία στα 18 μου - κυνηγούσα μια υποτροφία για να σπουδάσω στο εξωτερικό, και οι γονείς μου, αν και διστακτικοί, δεν με αποθάρρυναν. Σε μία συζήτηση με έναν καθηγητή μου για το τι σκόπευα να κάνω μετά το σχολείο, με ρωτάει, "γενικά παίρνεις πρωτοβουλίες ή σε καθοδηγούν κυρίως οι γονείς σου;" Μετά από αυτό περνάει σαν φλασιά μπροστά μου η ζωή μου και η πραγματικότητα που θα αντιμετώπιζα μόνη μου σε μία ξένη χώρα, και λέω "πού πάω, ο καραμήτρος", γιατί πραγματικά δεν ήμουν με τίποτα έτοιμη να ανταποκριθώ σε κάτι τέτοιο.Τέσσερα χρόνια μετά, έχοντας σπουδάσει σπίτι μου, ένιωθα άλλος άνθρωπος και δεν είχα κανέναν ενδοιασμό να πάω μόνη μου στο εξωτερικό. (Δεν είναι μόνο οι σπουδές - και μόνο που απελευθερώνεσαι από τον σκατο-μικρόκοσμο του σχολείου, ανοίγουν οι ορίζοντές σου). Νομίζω ότι από την εφηβεία ως την πραγματική (όχι με τη νομική έννοια) ενηλικίωση, οι άνθρωποι έχουν αρκετά μεγάλη απόκλιση μεταξύ τους στον ρυθμό ωρίμανσης. (Κάπως σαν τα μωρά - άλλα κάνουν τα πρώτα τους βήματα στον 1 χρόνο, και άλλα μήνες αργότερα). Άλλοι φλερτάρουν από τα 12, και άλλοι φτάνουν στα 20 και νιώθουν ακόμα σαν εξωγήινοι και αταίριαστοι με τους πάντες. Το ίδιο και με τις σπουδές - δεν είναι όλοι έτοιμοι στα 18 τους να πάνε να ζήσουν μόνοι τους, και δεν είναι κακό αυτό. Μέχρι να γίνεις αρκετά ώριμος για ανεξαρτησία από την οικογένεια, δεν νιώθεις ότι σου είναι τόσο απαραίτητη - όταν είσαι πια έτοιμος, τότε την διεκδικείς.
