#4 Για αρχή είναι πολύ θετικό το ότι, παρά τη μικρή σου ηλικία, είσαι σε θέση, από τη μία πλευρά, να αποκωδικοποιήσεις τη συμπεριφορά της γιαγιάς σου και, ταυτόχρονα, να αναγνωρίσεις τα θετικά στοιχεία του χαρακτήρα της. Είναι επίσης θετικό το γεγονός ότι έχεις ξεφύγει από την παγίδα των τύψεων και των ενοχών στην οποία πολλά παιδιά και εγγόνια πέφτουν ("σίγουρα τα κάνει όλα αυτά από αγάπη κι εγώ δεν το βλέπω", "μήπως εγώ είμαι αχάριστη"? " κλπ). Η γιαγιά σου προφανώς νοιάζεται για σένα, και αυτό πρέπει να το κρατήσεις, αλλά ο τρόπος με τον οποίο εκδηλώνει την αγάπη της, παρεμβαίνοντας δηλαδή στη ζωή σου και προσπαθώντας να την ορίσει, δείχνει ότι η ίδια ποτέ δεν αγαπήθηκε με τόση ανιδιοτέλεια ώστε να μπορεί και εκείνη να αγαπάει χωρίς να περιμένει σαν αντάλλαγμα να ζει μέσα από τις δικές σας ζωές. Απευθυνόμενη εσύ σε κάποιον ειδικότερο θα αναλύσεις πολύ καλύτερα τη συμπεριφορά της και την επιρροή που είχε στη ζωή σου και έτσι θα είσαι σε θέση να δράς χωρίς την παραμικρή ανησυχία για τη δική της αντίδραση. Τότε θα πάψεις να είσαι θυμωμένη :-)
