Όσον αφορά τον όρο privilege, ζούμε στην ελληνική πραγματικότητα, η οποία διαφέρει από την πραγματικότητα της Αμερικής, της Κίνας, της Ουγκάντα κοκ. Δε μπορείς να συγκρίνεις ανόμοια πράγματα. Σαφώς και όσοι έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα έχουν διαφορετικούς όρους από όσους γεννιούνται στην Αφρική. Όταν μιλάμε για φάσμα μέσα σε ένα σύνολο, όλοι οι συγκρινόμενοι όροι πρέπει να προκύπτουν από το σύνολο αυτό. Δε θέλω να χαρακτηριστώ ούτε βολεμένη ούτε αδικημένη και γι' αυτό δεν έδωσα και περισσότερες λεπτομέρειες για το παρελθόν και την οικονομική μου κατάσταση (δηλαδή των γονιών μου) στην ερώτησή μου. Ούτε προκύπτει κάτι από μια τέτοια κουβέντα, πέρα από το ότι ο καθείς αναγνωρίζει τον κόσμο μέσα από το δικό του πρίσμα. Αυτό όμως δεν αλλάζει την πεποίθησή μου ότι τα 15 χρόνια σπουδών δεν συγκλείουν μια προσωπική ευθύνη. Αν κάποιος έχει αρκεστεί επί μία δεκαετία και βάλε σε χαρτζιλίκια ώστε να ζει σε μια ατέλειωτη φοιτητική φαντασίωση αντίστοιχα θα πορευτεί και στη ζωή του. Υπάρχουν αμέτρητα παραδείγματα ανθρώπων που όντως έχουν αδικηθεί, αλλά το να μη βρίσκεις δουλειά επειδή έχεις πάρει το πτυχίο σου και έρχεσαι αντιμέτωπος με μια χαώδη αγορά εργασίας είναι διαφορετικό από το να μην εκπληρώνεις τις βασικές σου υποχρεώσεις απέναντι σε αυτούς που σε ταίζουν.Εννοείται πως το δεν προσπάθησαν αρκετά δεν αφορά την πρώτη περίπτωση.
