Καλό θα ήταν να χρησιμοποιείται και η λέξη αεργία, ούτως ώστε να μην υπάρχουν τέτοια μπλεξήματα.Για τη γράφουσα, ναι, είναι ένα πολυπαραγοντικό ζήτημα που έχει να κάνει, χονδρικά, με τα εφόδια και προνόμια του ατομου, με την ιδιοσυγκρασία, αλλά και τα κίνητρά του. Πράγματι, ένα μεταπολεμικό χωριατόπαιδο, δεδομένης μιας α' εφέσεως στο σχολείο, πιθανότατα είχε περισσότερα κίνητρα και παρά τις δυσμενέστατες συνθήκες, που θα έβγαζαν τα σημερινά παιδιά knock out, θα μπορούσε να (εισαχθεί στο πανεπιστήμιο) και να διαπρέψει στον τομέα του, η προσπάθεια, του να γίνεις "επιστήμων" πιθανότατα θα ήταν άκρως ανταποδοτική. Ενώ, σε αντιθεση, μπορει να συναντήσει κανείς γόνους των προαναφερθέντων, που ενω δεν τους έλλειψαν τα εφόδια και το μυαλο, εκτός της διαφορετικότητας της ιδιοσυγκρασίας, έλλειψε το κίνητρο ...και για ακόμη νεότερους, προφανώς θα λείπει η αίσθηση της ανταποδότηκότης των προσπαθειών. Έχω συνομιλήσει και με ακραία νεοφιλελεύθερα στοιχεία που θεωρούν πως π.χ. ένας μαύρος σε γκέτο, αν είναι λαμπρό μυαλο κι αν το θέλει πολύ, θα διαπρέψει, no matter what. Τα εν λογω στοιχεία αδυνατούν να αντιληφθούν ταξικές και κοινωνικές διαστάσεις και την ανισότητα του αγώνα μεταξύ του προαναφερθεντος και ενος πχ εύπορου, λευκου παιδιού, με όλα τα εφόδια, αλλά και μυαλο και κίνητρα και υποσχόμενη ανταποδοτικότητα. Οπότε ο μαύρος που αποτυγχάνει -με μεγαλύτερη συχνότητα- ή όποιος αποτυγχάνει, τελοσπάντων είναι γι' αυτούς ένα βάρος στην οικονομία δηλαδή ένας άχρηστος της κοινωνίας. Στα "πιο δικά" μας, χωρίς να αντιλέγω οτι υπάρχουν βολεψάκηδες με συντεταγμένο πλάνο στο να ζουν εις βάρος άλλων με θράσος και απαιτήσεις, η "τεμπελιά" είναι μία εύκολη ταμπέλα που δύναται, όμως, να συνδέεται με συμπεριφορές procrastination (αναβλητικές/pleasure principle), την έλλειψη αυτοπεποίθησης και, πραγματικά το προβληματικό, έως και χαοτικό, navigation από στόχο σε στόχο, που μπορεί να συνδεέται και με άλλα ζητήματα του ατόμου.