Επειδή πολύ διαβάζω για τους τεμπέληδες "αιώνιους" φοιτητές, θέλω να μοιραστώ σε αυτό το σημείο το εξής:Εγώ τελείωσα την (πενταετούς φοίτησης) σχολή μου σε ΔΕΚΑ χρόνια. Οι δικοί μου ήταν βέβαιοι ότι αυτό συνέβη "για να τους πάω κόντρα" και επειδή αποφάσισα ένα πρωί από μαθήτρια του 19 να γίνω ένα ρεμάλι της κοινωνίας. Οι φίλοι μου θεωρούσαν ότι "δεν προσπαθώ αρκετά" και "όλο κάθομαι μέσα και σαπίζω". Αυτό που συνέβαινε ήταν ότι, μετά τα δύο πρώτα χρόνια, με είχε επισκεφθεί μια καταθλιψάρα ξεγυρισμένη η οποία με έκανε να μη μπορώ να σηκωθώ το πρωί, να μη μπορώ να αντλήσω απόλαυση από τίποτα, να νιώθω ανίκανη, να μου φαίνονται βουνό ακόμα κι οι πιο απλές δουλειές, να μη βρίσκω νόημα σε τίποτα, να με βλέπω πανάσχημη και ανάξια να αγαπηθώ, να μην έχω απόθεμα για κανένα θετικό συναίσθημα πια. Μέχρι και τώρα, αναπολώντας τη φοιτητική μου ζωή, οι φίλοι μου θυμούνται το τι καλά που περνάγαμε, εγώ όμως θυμάμαι τι καλά που πέρναγα μαζί τους και μετά το πώς κυκλοφορούσα στο σπίτι μου σαν ζόμπι, το πώς επί χρόνια φοβόμουν να κοιμηθώ τα βράδια μέχρι να ξημερώσει, το πώς επί μέρες έκανα ότι λείπω για όλους και δεν σήκωνα τηλέφωνα και δεν απαντούσα στα κουδούνια και δεν κουνιόμουν από τον καναπέ και δεν έκανα τίποτα και προσπαθούσα να με πείσω ότι όταν ξημερώσει η επόμενη μέρα δε θα μου φαίνονται όλα βουνό και θα είμαι ξανά ο εαυτός μου και θα μπορώ ξανά να κάνω όλα όσα νιώθω ότι δε μπορώ. Η μέρα αυτή δεν ήρθε ποτέ. Το μόνο που ήρθε ήταν παραπάνω ντροπή, για το ότι δεν προσπαθούσα αρκετά, δεν εργαζόμουν αρκετά, άρα προφανώς δεν ήθελα τίποτα αρκετά και δε μου άξιζε τίποτα. Από κάποιο σημείο και μετά, άρχισα να ψυλλιάζομαι ότι αυτό που έχω έχει όνομα και κλινική διάγνωση αλλά όχι, δεν τον ήθελα ούτε τον ψυχολόγο ούτε τον ψυχίατρο γιατί τι είμαι εγώ; καμιά αδύναμη; Όχι, εγώ θα πρέπει απλώς να το θελήσω πολύ και θα αλλάξει.Κάπως έτσι περάσανε οκτώ χρόνια. Τα δυο τελευταία χρόνια που έμενα πια με τους γονείς μου ξανά και που ήμουν πλήρως εξαρτημένη οικονομικά ήταν τα χειρότερα της ζωής μου. Τα βράδια έκλαιγα μέχρι να κοιμηθώ και ξύπναγα με κόκκινα μάτια. Σχεδόν κάθε μέρα κοίταζα το μπαλκόνι και σκεφτόμουν να πέσω και να τελειώνω, όχι από νεύρα ή θυμό αλλά γιατί ενώ ήθελα όσο τίποτα να αλλάξω τη ζωή μου ήμουν πεπεισμένη ότι αυτό ήταν απολύτως αδύνατο. Και όταν τελικά πήρα το ρημάδι το πτυχίο και η ζωή μου ήταν τα ίδια σκατά με πριν, βεβαιώθηκα ακόμα παραπάνω. Και οι γονείς μου; Και οι φίλοι μου; Εξακολουθούσαν να μην καταλαβαίνουν ότι κάτι είναι πολύ, πολύ off εδώ πέρα. Γι' αυτούς απλά "με έπαιρνε από κάτω μωρέ" που ήμουν αιώνια φοιτήτρια και που μετά βγήκα στην αγορά εργασίας και είχε κρίση. Γι' αυτούς, λίγο-πολύ όλα αυτά που αξίζανε κιόλας, γιατί δεν είχα προσπαθήσει αρκετά και δεν πήρα έγκαιρα πτυχίο. Και ό,τι παρηγοριές είχα ήταν της μορφής pat on the back συν ελαφρύ πατρονάρισμα.Μέχρι σήμερα παλεύω με κατάλοιπα αυτής της κατάθλιψης - κι ας την άλλαξα τελικά τη ζωή μου, έστω και ετεροχρονισμένα. Και πού και πού, ψάχνοντας στην ακαταστασία των παλιών μου βιβλίων, βρίσκω σημειώματα που μου έγραφα μέσα στις εξεταστικές. "ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΕΡΑΣΩ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΥΓΩ ΑΠΟ ΕΔΩ", "ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ" κτλ. Ακόμα και σήμερα, όποτε ξεκινάω κάτι καινούργιο πολεμάω με τον εαυτό μου με τις απίστευτες άμυνες που προβάλλει ένα κομμάτι μου στα νέα ξεκινήματα (ακόμα κι αν πρόκειται για πράγματα που αγαπώ) και δίνω πολύ γερή μάχη για να μάθω να με αγαπάω και να με φροντίζω στοιχειωδώς. Και ναι, είμαι άνεργη τα τελευταία χρόνια. Και ναι, κομμάτι της αυτοφροντίδας μου είναι πως όταν ψάχνω εντατικά για δουλειά και δε βρίσκω τίποτα γιατί είμαι πολύ νέα και άπειρη για "senior" θέσεις και πολύ μεγάλη για "junior" και όλο αυτό με κάνει να νιώθω σκατά με το είναι μου, να με μαζεύω από το πάτωμα και να περνάω διαστήματα που να μη με εκθέτω στα τοξικά σκατά αυτής της αγοράς εργασίας, καθαρά για να μπορέσω να μαζέψω λίγη αυτοπεποίθηση και να προετοιμαστώ για να ξαναφάω τα μούτρα μου και να πονέσω λιγότερο.Είναι βέβαιο ότι πολλοί όταν με βλέπουν με θεωρούν τεμπέλα ή άεργη και είμαι η πρώτη που θα παραδεχτώ ότι το να σαι στα 30κάτι σου και άνεργη έρχεται και με κάμποση ιδρυματοποίηση - μοιάζει πια νορμάλ το να μην έχεις δικά σου λεφτά και να σε τρέφουν. Αλλά ΜΠΙΤΣ ΠΛΗΖ. Δε δικαιούται ΚΑΝΕΙΣ, μα ΚΑΝΕΙΣ να μου πει ότι δεν προσπάθησα αρκετά. Απλώς, είχα να προσπαθήσω και για πολλά άλλα πράγματα που κάποιοι δε χρειάστηκε να προσπαθήσουν ποτέ τους.Αυτό όχι για να πω ότι οι αιώνιοι φοιτητές είναι όλοι σαν εμένα. Αλλά ότι έλεος λίγο κάπου, μήπως να δείχναμε λίγη φειδώ στις κρίσεις μας βάσει αυτού που βλέπουμε μόνο. Οι άνθρωποι συχνά δεν είναι μόνο αυτό που φαίνονται και σίγουρα δεν κυκλοφορούν με ταμπέλα νέον στο κεφάλι που να λέει "attention - person with issues".