#1.Είναι πολύ ωραία η σκέψη σου.Πρακτικά όμως δεν είναι και τόσο εύκολο να γίνει αυτό.Η Λένα παρουσίασε πολύ καλά το γιατί.Δεν έχω να πω κάτι παραπάνω.Μπορώ μόνο να προσθέσω τη δική μου εμπειρία.Πριν ένα χρόνο πέθανε η αδερφή της μητέρας μου.Άφησε 4 παιδιά απ'τα οποία 2 φοιτητές σε άλλη πόλη.Οι γονείς μου ήταν κοντά εκτός από ηθικά και οικονομικά,σε όλη την οδυνηρή πορεία προς το αναπόφευκτο,όπως αποδείχτηκε,σχεδόν 2 χρόνια.Συνεχίζουν να τους στηρίζουν όσο μπορούν,δεν είναι πλούσιοι.Χαίρομαι για τη στάση τους και νιώθω περήφανη.Κι άλλωστε δε μου πέφτει λόγος,αφού δεν έχουμε το ίδιο πορτοφόλι.Σ'αυτά τα 3 χρόνια όμως βρέθηκα κάποιες φορές σε απελπιστική οικονομική κατάσταση.Δε ζητάω χρήματα,δεν είμαι μωρό να τσοντάρουν οι δικοί μου,αλλά πλέον και να ήθελα,δεν μπορώ.Όσο και να αγαπάω τα ξαδέρφια μου,όσο και να μην υπολογίζω στην οικονομική στήριξη των γονιών μου,δεν είναι εύκολο το συναίσθημα να ξέρεις ότι δεν μπορείς να σηκώσεις το τηλέφωνο και να πεις χρειάζομαι μια βοήθεια.Να πάρω χρήματα,που προορίζονται για ορφανά;Και μόνο που τα σκέφτομαι όλα αυτά,νιώθω γαϊδούρα.Είσαι προετοιμασμένος για τέτοιες καταστάσεις;Τα αδέρφια σου;Είναι οι γονείς σου τόσο εύποροι,που δε θα χρειαστεί ποτέ να διαλέξουν ανάμεσα σε εσάς και τον ξάδερφο σου;Μπορείς να το σκεφτείς,μπορείς να με πεις κι απλώς συμφεροντολόγα,όπως κι όλοι οι υπόλοιποι φυσικά.
