Θέλω να μεταφέρω την δική μου εμπειρία που έχει ως εξής, ο πατέρας μου, αν και τα βάθος επηρεασμένος από την πατριαρχια, παντα προσπαθούσε να με ενθαρρύνει και να μου δείχνει ότι μπορώ να κάνω πράγματα σαν άνθρωπος οντας πάντα πολύ περήφανος για τα παιδιά του. Διαπιστωσα μεγαλώνοντας,βλέποντας από το περιβάλλον μου, πως οτι χειρότερο πράγμα στον κόσμο είναι να μεγαλώνεις κορίτσια κάτω από την πατριαρχια και να τα καταπιέζεις ψυχικά και πνευματικά ότι είναι ένα επίπεδο λιγότερο. Το γυναικείο φύλο εκ φύσεως είναι πιο συναίσθηματικο, εν γένει, και δεν αμφισβητεί έμφυτα τον κόσμο ίσως λόγω παιδείας, και όταν λέω δεν αμφισβητεί δεν εννοώ ότι είναι πειθινιο ειδος αλλά η εικόνα μιας γυναίκας που αντιδρά γενικά θεωρείται ξένη προς την επιτυχημένη γυναίκα, που θέλει να γίνεται αρεστή. Ένας άνδρας γίνεται αποδεκτός πολύ πιο εύκολα όταν "ξεσπα"-συγχωρείται - σε σύγκριση με την γυναίκα που η κοινωνία της έχει φορτώσει ρόλους (πχ γάμος= επιτυχια). Γι αυτό και είναι σημαντικό να απόδοκιμάζονται και να αποδομουνται έντονως, και να απομονωνονται , τέτοιες νοοτροπίες, γιατί γέννα μισούς και αδύναμους χαρακτήρες που τραβάνε γενιές πίσω. Θα μπορούσα να γράψω ολόκληρο κείμενο..μικρό σχολιο: είναι αστείο το ότι η πιο συχνή μορφή αντίδρασης είναι η σεξουαλικη απελευθέρωση ενώ στην ουσία αυτό που δεν κερδίσαμε πότε σαν φύλο είναι η ίση αντιμετώπιση και ο σεβασμός. Γιατί σεβασμός δεν λέγεται το να σου συμπεριφερονται καλά μόνο φαινομενικα. (Στην Σαουδική Αραβία δε περιμένεις πότε σε σειρά στο σουπερ μάρκετ πχ) σεβασμός βρίσκεται στο ποσό σε ακούει και σε μετράει ο άλλος, στο ποσό τον επηρεάζεις συνειδητά, στο ποσό σε θεωρεί πρότυπο και προσαρμόζεται στα θέλω σου. Πόσων από εμάς οι οικογένειες έχουν τέτοια σχέση με τις κόρες τους;και δεν εννοώ στα 80 του γονιού.