Ένας άνθρωπος που έχει φύγει εντελώς από τη θρησκεία δεν μπορεί να τη σεβαστεί. Δεν μπορεί να κάνει σχέση με κάποιον πιστό. Το έχω ξαναγράψει, δε γίνεται. Γιατί η θρησκεία δεν είναι απλά μία άποψη. Έχει να κάνει με την θεώρησή σου του κόσμου ολόκληρου. Καλά είναι να μιλάμε για σεβασμό αλλά όταν εγώ ακούω τις καμπάνες βιαίως κάθε κυριακή δεν τον πολυνιώθω στο πετσί μου. Όταν τόσα χρόνια μου χαρακτηρίζουν αμαρτία το γέλιο της μεγάλης παρασκευής ( το γέλιο γενικά αλλά είναι άλλη παράγραφος αυτή) δεν τον πολυνιώθω τον σεβασμό. Όταν το παιδί σου υποχρεώνεται στο σχολείο να μάθει πράγματα που εσύ τα θεωρείς το λιγότερο γελοία που είναι ο σεβασμός; έχω πραγματικά κουραστεί να ακούω πως πρέπει να σεβόμαστε τη θρησκεία. Είναι πάρα πολλά τα χρόνια που η θρησκεία δε σεβάστηκε κανένα δικαίωμά μου. Κι αυτό με κάνει να νιώθω θυμό κάποιες φορές. Όταν λοιπόν θα βρίσω τα "θεία" θα μου την πέσουν ακόμη και οι χαλαροί όμως για μένα δεν είναι θεία. Και δεν μπορώ να είμαι με έναν άνθρωπο που αυτά τα θεωρεί καλά και άγια. Το αν θα είναι μουσουλμάνος ή χριστιανός ορθόδοξος, προτεστάντης ή καθολικός καμία διαφορά δεν έχει. Μπορώ μια χαρά να είμαι φίλος. Δεν παύω να σέβομαι τον άνθρωπο. Όσο δεν ακουμπάμε αυτό το θέμα μπορούμε να είμαστε πολύ αγαπημένοι. Ο σύντροφος όμως είναι άλλη υπόθεση. Γιατί η καθημερινότητα επιβάλει τελετουργικά και παραδόσεις που εγώ δε θα μπορώ να ανεχτώ. Όσο για το χριστουγεννιάτικο δέντρο έχει να κάνει με τη ζεστασιά της παιδικής ηλικίας. Έχει να κάνει με ένα σωρό, πάντως υποκρισία απιστίας δε δείχνει.