#4 Λένα συμφωνώ -προφανώς- μαζί σου στο κεντρικό νόημα, ότι δηλαδή χωρισμένο ζευγάρι δεν συνεπάγεται ανύπαρκτη/διαλυμένη οικογένεια. Αυτό ισχύει σε περιπτώσεις όπως της #1 και, όπως και πάλι σωστά τονίζεις, η συνύπαρξη (ή αδυναμία συνύπαρξης) των γονιών μέσα σε ένα γάμο μπορεί να έχει τα ίδια και χειρότερα χάλια όπως σε ένα διαζύγιο.Στο χέρι των ενηλίκων είναι να βάλουν την ψυχική υγεία του παιδιού πάνω απ'όλα, τα ρυθμίσουν τις σχέσεις τους, να φερθούν ώριμα και πολιτισμένα.Το διαζύγιο των δικών μου γονιών ήταν η καλύτερη απόφαση που έλαβαν (το έχω ακούσει κι από πολλά άλλα παιδιά αυτό). Σε λίγα χρόνια μπόρεσαν να γίνουν ουσιαστικά κολλητοί φίλοι (χωρίς αμφισημίες στη σχέση τους που θα εμπόδιζαν την προσωπική ζωή τους). Κι αυτό γιατί δεν συνυπήρχαν παραπάνω απ' όσο πρέπει. Αν παρέμεναν ζευγάρι θα είχαμε κάνει πλούσιους τους ψυχιάτρους, οικογενειακώς.Η μόνη μου αντίρρηση: Αν η γράφουσα διστάζει δεν σημαίνει απαραίτητα ότι το κάνει ιδιοτελώς, αναλογιζόμενη την εικόνα της. Μπορεί να ισχύει κι αυτό, αλλά μπορεί κάλλιστα να το πιστεύει ειλικρινά. Αν τα πρότυπα που έχει λάβει προέρχονται αποκλειστικά από ενωμένες, λειτουργικές οικογένειες (πραγματικά ή έστω φαινομενικά), μπορεί να πιστεύει ότι δεν υπάρχει άλλο είδος περιβάλλοντος για να μεγαλώσει σωστά ένα παιδί. Οπότε το ζήτημα είναι απλώς να εξετάσει πώς θα διασφαλιστεί η οικογενειακή ζεστασιά σε ένα παιδί του οποίου οι γονείς δεν είναι πια ζευγάρι. Είναι απόλυτα εφικτό, αλλά απαιτεί καλή θέληση και ειλικρινές ενδιαφέρον για το παιδί κι από τις δυο πλευρές.
