Εμένα μου φαίνεται αμφίβολης αποτελεσματικότητας μέθοδος. Νομίζω ότι πιάνει σε εκείνους που τους νοιάζει να μη με εξαγριώσουν (π.χ. τους μαθητές μου), αλλά κάτι άλλοι, πιο κοντινοί, δεν ιδρώνουν. Ας πούμε, έχω θείο ο οποίος ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ που θα με δει, με ρωτάει αν έφερα κανένα γαμπρό. Ενίοτε προσθέτει και χαριτωμενιές, όπως "πρέπει να βιαστείς, ο καιρός περνάει, δε θα μπορείς πάντα να κάνεις παιδί" (είμαι 35) και το αγαπημένο μου: "Ε, τώρα αναγκαστικά θα συμβιβαστείς και με τον κατιμά. Τους καλούς τους έχουν πάρει από νωρίς". Εχω δοκιμάσει νεύρα, τσαντίλα, ειρωνία, απαξίωση. Τίποτα δε δουλεύει, θα ξεστομίσει τη μπούρδα ο κόσμος να χαλάσει. Οπότε κι εγώ κουρδίστηκα σε συχνότητα αναισθησίας: χαμογελάω και φεύγω.
