Το αξιοσημειωτο δεν ειναι οτι ολοι αυτοι οι οποιοι παριστανουν,ως πολιτικοι,τους αδεκαστους ελεγχοντες τα πεπραγμενα των διεθνων χρηματοπιστωτικων κολοσσων μολις αποχωρησουν απο την πολιτικη καταλαμβανουν υψηλες -και εξαιρετικα υψηλα αμοιβομενες-θεσεις στους κολοσσους τους οποιους μεχρι χθες ..."ελεγχαν".Το αξιοσημειωτο ειναι οτι στην μια πλευρα του Ατλαντικου αυτο θεωρειται,απο πολλων ετων,φυσιολογικοτατο,και τωρα αρχιζει να "καλλιεργειται" αυτο το σκεπτικο και στην αλλη.Στην Ευρωπη.Το οποιο ασφαλως και ειναι απολυτα φυσιολογικο μεσα στα πλαισια του παγκοσμιοποιημενου πλεον,και αμειλικτου εχθρου των εννοιων "κρατικη" και"αιρετη" εξουσια,νεοφιλελευθερισμου.Το αξιοπροσεκτο ειναι οτι παμπολλοι μεσοι πολιτες ,ως καλα εκαπιδευμενα "σκυλια του Παυλωφ",δεν φαινεται να αντιλαμβανονται το αυτονοητο.Οτι οταν καποιος παλινδρομει μεταξυ των εννοιων του ελεγκτου και του ελεγχομενου,ειναι προφανες οτι δεν μπορει να ανηκει στην πρωτη κατηγορια.Θα ηταν ως ενας νομικος να πηγαινοερχοταν απο τον δικαστικο κλαδο στον δικηγορικο,και τουμπαλιν.Απο την εδρα του προεδρου του δικαστηριου το οποιο δικαζει παραβατες του ποινικου δικαιου,εγκληματιες δηλαδη,στο εδρανο του συνηγορου υπερασπισης τους.(Στην Αμερικη,βεβαια,γινεται και αυτο.Αλλα ακομη και εκει εχει καποια ορια.Αν καποιος γινει δικαστης,σπανια επανερχεται στην δικηγορια,και μονον κατ'αναγκην).Πιστευω οτι ο ορθος ορος για να περιγραφει αυτο το φαινομενο του τροπου σκεπτεσθαι πολλων "απλων πολιτων",ειναι "μιθριδατισμος".Ητοι εξοικειωση με το δηλητηριο.Στην δημοσια ζωη,εν προκειμενω.
