Καταλαβαίνω τι θέλεις να πεις, αλλά η επιτυχία ενός δημιουργού στον κινηματογράφο (του σκηνοθέτη αλλά και όλης της ομάδας, γιατί αυτό που βγαίνει στο κοινό είναι αποτέλεσμα συλλογικής δουλειάς), έγκειται στο πόσο ρεαλιστικά αποδίδει κάποια πραγματικότητα. Αν όλα αυτά συνέβαιναν στην πραγματικότητα μπροστά στα μάτια των θεατών, οι αντιδράσεις τους θα ήταν διαφορετικές; Δεν θα λιγοθυμούσαν αυτοί που λιγοθύμησαν; Δεν θα φώναζαν αυτοί που φώναξαν; Δεν θα έκαναν εμετό όσοι έκαναν εμετό, π.χ.;Αν ήταν έτσι, θα μπαίναμε στις αίθουσες χωρίς κανένα συναίσθημα, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι όλα αυτά είναι κατασκευασμένα. Δεν θα νιώθαμε την αγωνία, το σασπένς, στην ταινία θρίλερ, δεν θα γελούσαμε με μια κωμωδία. Ποιος ο λόγος, τότε, να κάνουμε τον κόπο, να πληρώσουμε το εισιτήριο, αν δεν επρόκειτο να "ψυχαγωγηθούμε"; (Η ψυχαγωγία εντός εισαγωγικών γιατί περιλαμβάνει και την δυσάρεστη πλευρά της ετυμολογίας της.)