Φυσικα και δεν ειμαι ηρωιδα τη στιγμη που υπαρχουν ατομα με μισο ποδι χωρις χερια που αγωνιζονται στους παραολυμπιακους, ατομα που ρισκαρουν τη ζωη τους για να σωσουν τις ζωες αλλων και τυφλοι που βραβευονται στο πιανο, ομως τον αγωνα που κανει ο καθενας εναντια στον εαυτο του μονο αυτος τον ξερει, και ειναι διαφορετικος απο ατομο σε ατομο. Ειτε το δεχομαστε ειτε οχι, η σωστη διαχειρηση του διαβητη απαιτει καποια πραγματα στο ατομο, και ο αγωνας που κανει ο καθενας για να αντιμετωπισει την ανευθυνοτητα και την αρνηση του απεναντι στο διαβητη και να εξασφαλισει ετσι την υγεια του δεν τιθεται προς συζητηση. Το οτι υπαρχουν χιλιαδες νεοι με το ιδιο προβλημα, αλλα δεν ετυχε απλως να δημοσιευσουν στη σελιδα, δεν αναιρει την αξια τους, ουτε μειωνει την προσωπικη τους ιστορια με το διαβητη, ουτε ανυψωνει εμενα σε σχεση μ αυτους. Θεωρω επισης λαθος τη συνδεση του διαβητη με την οικονομικη κατασταση (περα απο την ικανοτητα παροχης ινσουλινης, βασικης περιθαλψης κλπ), γιατι γνωριζω εφηβους που εχουν τα παντα απ τους γονεις τους και καποιοι μαλιστα κολυμπαν στο χρημα, ομως ελαχιστοι απο αυτους εχουν ικανοποιητικα ρυθμισμενο διαβητη. Αν υποτεθει οτι παρεχονται τα βασικα φαρμακα (και το ελληνικο κρατος βοηθα πολυ σ αυτο), η οικονομικη κατασταση σε τιποτα δεν καθοριζει το διαβητη- αντιθετα, το θεμα εχει να κανει με την ψυχολογια, το χαρακτηρα και την υποστηριξη που εχει το ατομο.