Άριστο άρθρο κινηματογραφικής προσέγγισης, όχι μόνο του Αγγελόπουλου, αλλά του κινηματογράφου και της τέχνης γενικότερα.Είμαι σινεφίλ, αλλά όχι αρκετά ποιητικό-εικαστικός ώστε να παρακολουθήσω Αγγελόπουλο. Εντούτοις έχω να καταθέσω το εξής: Μια σκηνή ενός λεπτού μόνο από το Θίασο, μεταφέρει καλύτερα το 'χρώμα' του εμφυλίου από ολόκληρο το Ψυχή Βαθιά του Βούλγαρη.Επιφυλάσσομαι για το μέλλον