#6Αγαπητή φίλη, Κατ'αρχήν συγχαρητήρια για την ωριμότητα και την ψυχραιμία που δείχνεις σε τόσο δύσκολες στιγμές. Παραμερίζεις τις προσωπικές σου ανάγκες και σκέφτεσαι την οικογένειά σου και είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο. Θα συμφωνίσω με την α,μπα και θα ήθελα να προσθέσω κάτι σε σχέση με τον πατέρα σου. Από προσωπική εμπειρία, με άτομο του πολύ στενού μου οικογενειακού κύκλου που πάσχει από ψυχική ασθένεια, ξέρω ότι αυτή η κατάσταση φαίνεται 'τρομακτική' κυρίως επειδή είναι ακόμα θέμα ταμπού και η ενημέρωση είναι συχνά ελλιπής. Έχω δει πως λάθος φαρμακευτική αγωγή ή η έλλειψή της μπορεί να επιδράσει πάνω σε άτομο που τη χρειάζεται. Γίνεται αγνώριστο και μη λειτουργικό. 'Ομως, επίσης έχω δει την σταδιακή ανάκαμψη του ατόμου όταν η αγωγή είναι κατάλληλη. Μπορεί να ζει φυσιολογικά και να είναι ξανά χαρούμενο. Γι'αυτό θα έλεγα απλά υπομονή και επιμονή στο να βρείτε τον κατάλληλο ψυχίατρο (ίσως και σε συνδυασμό με ψυχολόγο) μέχρι να επέλθει μια σχετική σταθερότητα στην κατάσταση του πατέρα σου. Και θα έλεγα να γίνει το συντομότερο δυνατόν, γιατί όσο καθυστερείτε, τόσο πιο αργή θα είναι και η ανάκαμψη. Αυτά τα φάρμακα χρειάζονται χρόνο (βδομάδες ή και μήνες) για να επιδράσουν αποτελεσματικά αν έχει αποσυντονιστεί ο οργανισμός. Για τον αδερφό σου, προς το παρόν, δεν θα ανησυχούσα. Θα έλεγα η εφαρμογή tough love στην περίπτωση των χρημάτων είναι η καλύτερη για τώρα. Αν για κάποιο λόγο τα χρειάζεται, μην είσαι αυτή που θα τα δώσεις και ίσως δεις ότι θα ξανασκεφτεί το ενδεχόμενο να δουλέψει. Για τώρα τουλάχιστον, επικεντρωθείτε στον πατέρα σας. Καλή δύναμη σου εύχομαι και νιώθω ότι θα βρεις το δρόμο σου. :)