#5 Θυμήθηκα ένα φίλο μου που είχε πάντα τον καημό να τονίζει την ιδιαιτερότητά του και να διαφοροποιείται από τις μάζες. Ήταν hipster πριν τους hipsters, ακόμη και στο μαλλί.Αυτός λοιπόν είχε βάλει στα βασικά είδη μουσικής βαθμολογίες ανάλογα με το επίπεδο που θεωρούσε ότι είχαν. Τα υψηλά επίπεδα καταλάμβαναν η ροκ, από πάνω η τζαζ και στην κορυφή η κλασική. Τα εκλάμβανε ως σκαλοπάτια από τα οποία περνούσες για να φθάσεις στην εξέλιξη και αγωνιζόταν να ανέβει level."Πλέον ακούω λιγότερη ροκ -κυρίως πειραματική-, περισσότερη τζαζ, και προσπαθώ να εξοικειωθώ με την κλασική. Να μπορώ να πω 'Ας βάλω λίγο Μπαχ να γουστάρω'". Σα να λέμε έβγαλα πτυχίο, κάνω μάστερ και στοχεύω σε ντοκτορά."Βρε Χ" του λέω "εγώ πώς το πήδησα το level δηλαδή;" "Ακούς εσύ Μπαχ;" (εντυπωσιάστηκε) "Και τους φίλους του. Αλλά βάλε μου Τσάρλυ Πάρκερ και θα παίξουμε ξύλο. Άσε που άκουγα Μπαχ ήδη 10 χρόνια πριν ακούσω μέταλ." "Αλήθεια;" (Του χάλασα το αφήγημα)Αν και τον έκανα να αναλογιστεί το θέμα του γούστου και του πόσο προσωπικό είναι, δεν νομίζω ότι διέγραψε ποτέ τη νοητή ιεραρχία από το μυαλό του. :/Με βάση τα γούστα σου δεν είναι ασφαλές να σε κρίνουν κάποιοι ως ανώτερη ή κατώτερη. Αρκετά πιο ασφαλές συμπέρασμα είναι ότι πιθανότατα δεν ταιριάζετε.
