Να μου επιτρέψει ο Δ. Γιαννόπουλος αλλά ο Δ. Πολιτάκης έχει απόλυτο δίκιο για τα γραφόμενά του. Κολλημένοι με τον Nick από την εποχή των Boys Next Door και αφού τον ζήσαμε ως junkie στο Hima και καθαρό στον Λυκαβηττό, άρχισαν να μπαίνουν ψύλλοι στα αυτιά μας όταν διαβάσαμε πως νοίκιασε γραφείο όπου 9 με 5 πηγαίνει καθημερινά και μπροστά σε ένα πιάνο του έρχεται η ... έμπνευση. Το συγχωρέσαμε όταν κυκλοφόρησε το Push the sky away και για κάποια πολύ καλά soundrack που έγραψαν μαζί με τον Warren Ellis. Αλλά το πρόσφατο Lp του είναι ένας εξαναγκασμός να γράψω κάτι για μια απώλεια - για έναν γονέα την μεγαλύτερη, το να χάσει το παιδί του. Πράγματι δεν ξεχωρίζει κάτι, ένα αναμάσημα και μερικά ηχητικά τρυκ(?). Λυπάμαι αλλά αν δεν είχε και τον Warren να συνυπογράφει, το υλικό του θα ήταν μια από τα ίδια. Εξάλλου ο Ellis - όσοι τον παρακολουθούμε και με τους Dirty three - είναι έξω από την λογική του να γράψω οπωσδήποτε κάτι για να μην με ξεχάσουν. Νομίζω αυτό προσπαθούσε να γράψει ο Πολιτάκης αλλά κάπου το μπέρδεψε με τα ενδυματολογικά και εκεί χάθηκε το κείμενο.Φυσικά όλα αυτά είναι υποκειμενικά από το πρίσμα που τα βλέπει ο καθένας, αλλά οι διθυραμβικές κριτικές του στην Βρετανία κάπου είναι εκ του πονηρού. Ο.κ. είναι ένας καλός δίσκος, αλλά μέχρι εκεί...