Όμως, η αναζήτηση του εαυτού, της ερμηνείας της ζωής, του κόσμου, των σχέσεων, δεν είναι ούτως ή άλλως προσωπική, εσωτερική διαδικασία, χωρίς συνοδοιπόρο; Ο συνομιλητής δεν είναι ένας, ο εαυτός μας, ή οι φίλοι, τα βιβλία, η τέχνη, εάν τους βρούμε στην πορεία; Ο ρόλος της ερωτικής σχέσης δεν είναι και (κυρίως) άλλος, το σεξ, το αίσθημα, η κοινή καθημερινότητα; Γιατί να πρέπει ο σύντροφος μας να' ναι το πνευματικό ίσο μας, εγώ δε θέλω σύντροφο διανοούμενο, μου φτάνει η πάρτη μου(μη γελάτε, καταλαβαίνετε τι εννοώ), θέλω ένα σύντροφο να με "ξεκουράζει", όχι να αναλύουμε παρέα και να βαραίνω!