Δεκτότατον αυτό που λες περί ορίων και σεβασμού τους εκατέρωθεν από τους συγκατοίκους. Αυτό που καταλαβαίνω όμως (από το περιστατικό με τα παπούτσια περισσότερο παρά από την γύμνια) είναι ότι η εξομολογούμενη αποστολέας χρησιμοποιεί έναν passive agressive τρόπο για να το χειριστεί. Δεν θέτει ένα ευδιάκριτο όριο στην μάνα της (γιατί άραγε;) αλλά μοιράζεται την αγανάκτησή της με μια καταξιωμένη αρθρογράφο και ένα μάτσο αγνώστους. Εσύ για τι λες το κάνει; Tι επιζητεί; Σεβασμό των ορίων επί του πρακτικού ή κάθαρση των ενοχών της που νιώθει ανταγωνιστικά με την μάνα της;