#3Νιώθω ακριβώς το ίδιο.Επειδή όμως εγώ δεν μπορώ να ξαναγίνω 20 προσπαθώ να μεγαλώνω τα παιδιά μου με έναν τρόπο που θα τα απαλλάξει από τα βαρίδια με τα οποία με γαλώσαμε εμείς.Για παρα΄δειγμα δεν πρόκειται ποτέ να πώ στο κορίτσι μου: ζω για να σε δώ νυφούλα στο πλευρό ενός άντρα. Της περνάω το μήνυμα ότι θα ήθελα να σε δω να γίνεσαι ένας άνθρωπος που δεν θα κάνεις σκοπίμως ποτέ κακό σε άλλον, να γίνεσαι αυτόνομη, ανεξάρτητη ώστε να μην έχεις κανέναν ανάγκη (ούτε εμένα) και να ακολουθείς τα όνειρά σου.Αν είσαι αρκετά τυχερή και βρεις και έναν σύντροφο που σε κάνει ευτυχισμένη η παρουσία του δίπλα σου, θα χαίρομαι με τη χαρά σου και αν κάτι στραβώσει και πονέσεις θα έχεις πάντα από εμένα μια ζεστή αγκαλιά να σε παρηγορήσει τις ώρες της μεγάλης λύπης.Νιώθω πια ότι για μένα είναι λίγο αργά, ότι πήρα λάθος στη ζωή μου το πήρα, ότι αντιλήψεις κουβάλησα πάνω μου που καθόρισαν τις επιλογές μου, τις κουβάλησα. Αν όμως καταφέρω να γίνω η μητέρα που περιέγραψα παραπάνω, θα έχω κερδίσει πολλά.
