#3.Στάθηκες στα πόδια σου από νωρίς κι είσαι ικανός άνθρωπος.Αυτό όμως δεν είναι αρκετό,για να σε αντιμετωπίσουν σαν ενήλικη.Καταρχήν είσαι το μικράκι τους εκεί και νιώθουν την ανάγκη,να σε προσέχουν και να σε συμβουλεύουν.Κάνεις μια δουλειά,που για την πεθερά σου,μια γυναίκα μεγαλύτερης ηλικίας,ίσως να είναι αποδεκτή για μια φοιτήτρια πχ,αλλά δύσκολο να το χωνέψει για μια γυναίκα παντρεμένη.Εσύ απ'την άλλη,νιώθεις το ενδιαφέρον τους,θέλεις την αποδοχή τους,αλλά κάπου πνίγεσαι,γιατί είσαι μεγάλη πια,για να σου κάνουν κουμάντα και να σε κρίνουν συνέχεια.Δεν ξέρεις όμως πώς ακριβώς να βάλεις τα όρια σου,για να διεκδικήσεις ισότιμη θέση,αλλά να μην παρεξηγηθείς και μαζί τους.Αυτό μοιάζει με την εφηβεία και το μεταίχμιο προς την ενηλικίωση,όταν προσπαθούμε να αναμετρηθούμε με τους γονείς μας και να μας αποδεχτούν σαν ενήλικες με κρίση και τη δυνατότητα προσωπικών επιλογών.Πρώτα όμως πρέπει να ωριμάσει μέσα μας αυτή η ιδέα.Για τη βάφτιση δε χρειάζεται να συγκρουστείς.Όταν έρθει η κουβέντα,πες απλά,ότι πρέπει να το συζητήσεις με τον άντρα σου,για να αποφασίσετε.Δεν είναι ούτε ναι-υποχώρηση ούτε όχι-αιτία για προστριβές.Είναι αυτό,που πρέπει να κάνετε σαν γονείς,να αποφασίσετε από κοινού τι θέλετε για τη βάφτιση του παιδιού σας.Φυσικά μπορείτε να συνυπολογίσετε και τη γνώμη των δικών σας,δεν είναι κακό.Με σιγουριά για τις αποφάσεις σου,με συνεργασία με τον άντρα σου,με σεβασμό στους συγγενείς,αλλά χωρίς να παίρνεις και τοις μετρητοίς συνέχεια την άποψή τους,θα καταφέρεις μια χαρά,να βρεις τις ισορροπίες.