Δεν θεωρώ τόσο ανυπέρβλητο πρόβλημα το να μην ξέρεις τι σου γίνεται.Αν εγκαταλείψεις τον τρόπο σκέψης που σου μάθανε και δεν σε καλύπτει,ουτε σε βοηθάει, ουτε σε κάνει ευτυχισμένη ως δωτος,μπορει και να μάθεις. Μεγαλύτερο πρόβλημα είναι να αποδέχεσαι ως αναμενόμενη μία κατ εξακολούθηση κάκιστη συμπεριφορά,επειδή δεν ήσουν ειλικρινής κατά την γνώμη σου.Δεν ξέραμε ότι οφείλουμε να δίνουμε λογαριασμό στους πρώην για τις περιόδους που δεν είμαστε μαζί. Και οι τρεις ήσαστε ενήλικες. Συνελθε σε παρακαλώ. Οποιος δεν εγκρίνει, αποχωρεί.Πού μεγάλωσες, σε μεσαιωνικό μοναστήρι;Οι φίλες σου τι σε συμβουλευαν;Σε κατέκριναν;Γιατί δεν σου πέρασε από το μυαλό το αντίστροφο,να κάνει αυτός κάτι κι εσύ να ξαναγυρίσεις;Θα ηταν τότε αυτός δικαιολογημένος ;Ο τρόπος που σκέφτεσαι κρύβει απύθμενη σκληρότητα.Δεν δικαιούσαι ελευθερίας ή δεν δικαιούσαι σφάλματος;