Αγαπητή Καραβάνα, παρεξήγησες, δεν αναφερόμουν σε σένα ότι δήθεν "δεν καταλαβαίνεις". Εννοούσα ότι τα έργα είναι όπως ο καθρέφτης της Γκαλάντριελ, θα δεις μέσα ό,τι είναι να δεις ανάλογα με το τι είσαι εσύ, εγώ δεν ξέρω ακριβώς τι είσαι εσύ ούτε εσύ εγώ, για να κρίνουμε, ούτε οι ίδιοι για τους εαυτούς μας, ξέρω μόνο ότι τα έργα δε φταίνε, μόνο βοηθάνε να' ρθει κάποιος σ' επαφή με τον εαυτό του! Άλλωστε, η Έλεν δεν "περίμενε" το Νιούλαντ, ήταν μια γυναίκα απελευθερωμένη, ελεύθερη, φεμινίστρια ουσιαστικά, κι από χαρακτήρα, όχι θεωρίες, χωρίς να χάνει τη θηλυκότητα της ή να μην έχει στιγμές αδυναμίες. Ο Νιούλαντ, προιόν ενός περιβάλλοντος, ήταν που δεν ήταν αρκετός γι' αυτήν, κι αυτός είναι το πιο προβληματικό, πονεμένο πρόσωπο του έργου. Η αγάπη δεν "ολοκληρώθηκε", γιατί κι οι δύο συνειδητοποίησαν αυτό, μάλιστα η Έλεν πρώτη, ενώ απ' την άλλη ο Νιούλαντ ήταν τζέντλεμαν, όχι όμως όπως περιέγραψες, αλλά ψυχικά ευγενής, διότι ακριβώς είχε αυτό το αξιακό δίλημμα, να μη θέλει να το παίζει "τζέντλεμαν" μ' ερωμένες, όπως άλλωστε κατάλαβε κι η Μέι. Γι' αυτό διαφώνησα με το παράδειγμα. Θα πόνταρα ότι η Έλεν συνέχισε τη ζωή της στο Παρίσι, κρατώντας μια γλυκόπικρη ανάμνηση και τίποτε άλλο, ο Νιούλαντ ήταν ο καταπιεσμένος. Μακάρι οι διάφορες ρομαντικές να' χαν την επίγνωση της Έλεν(δηλαδή της Ίντιθ Γουόρτον)!
