#5 Λυπάμαι που το λέω, αλλά θεωρώ κι εγώ απίθανο να παρενέβαινα. Η μόνη, σημαντική, εξαίρεση θα ήταν αν αυτά τα πράγματα τα έλεγαν μπροστά στα μούτρα του ζευγαριού, που θα ήταν κι αυτό στο λεωφορείο. Ή αν, μετά την παρέμβαση του κοριτσιού, ασκούσαν εις βάρος του βία, έστω και μόνο λεκτική.Ο λόγος που θα το έκανα μόνο τότε είναι επειδή η προσπάθειά μου θα είχε σαφή στόχο: Να προστατεύσω κάποιον που δέχεται μια ρατσιστική/ομοφοβική/whatever επίθεση, τη συγκεκριμένη στιγμή. Να σταματήσω μια εκδήλωση άμεσης βίας.Το να μπλέξω, από την άλλη, σε διάλογο με κάποιον προσπαθώντας να του αλλάξω απόψεις για θεμελιώδεις έννοιες της ηθικής και του δικαίου το κάνω μόνο με άτομα που με ενδιαφέρουν και, κυρίως, που πιστεύω ότι έχω έστω μια ελπίδα να τα επηρρεάσω.(Πρόσφατα έκανα μια τέτοια κουβέντα με αγαπημένο μου πρόσωπο, που έβλεπα αρνητισμό και επιφύλαξη στον τρόπο που αντιμετώπιζε τα τρανς άτομα. Σαφέστατα δεν θα τα έβλαπτε ή προσέβαλε ποτέ ευθέως, αλλά θα εξέφραζε προβληματισμό σε ιδωτικές συζητήσεις. Μετά από μακρυ διάλογο ένιωσα -με μεγάλη ικανοποίηση- ότι το έφερα σε θέση να αμφισβητήσει στερεότυπα που ειχε αποδεχθεί και, το κυριότερο, να βάλει τον εαυτό του στη θέση αυτών που αντιμετώπιζε ως "άλλους". Ήταν μια ουσιαστική κουβέντα, με σκοπό και νόημα.Με χυδαίους τύπους που σκούζουν στα ΜΜΕ δεν θα έμπλεκα ποτέ, παρά μόνο για να προστατεύσω κάποιον από μια άμεση επίθεσή τους. Να τους περάσω δηλαδή το μήνυμα ότι δε μπορούν να επιβάλλουν την οπτική τους στους άλλους, αλλά όχι να περιμένω να τους αλλάξω κοσμοθεωρία. Όπως λέει η Λένα, η ενέργειά μας εξαντλείται σταδιακά, και δύσκολα την ξοδεύουμε για να πέφτουμε σε τοίχους.)