Ακριβώς αυτό(-ά)! Διαλέγεις τις "μάχες" σου σε κάθε περίπτωση, δεν αξίζει σε όλες τις περιπτώσεις που ακούς απαίσια πράγματα να προσπαθείς να κάνεις διάλογο και να να προβάλεις επιχειρήματα. Εκτός του ότι δεν έχεις την όρεξη κάθε φορά, δεν έχεις και πάντα το περιθώριο να επηρεάσεις. Αυτό που έχω καταλάβει ερχόμενη αντιμέτωπη με τέτοιου είδους απόψεις είναι ότι αρκετές φορές αυτές εκφράζονται επίτηδες, με προβοκατόρικο τρόπο (όχι ότι τα άτομα που τις εκφράζουν δεν τις πιστεύουν πράγματι), ώστε να "κόψουν" αντιδράσεις και ενίοτε να σε κολλήσουν στον τοίχο μόνο και μόνο για την ευχαρίστηση που θα τους προσφέρει το να σε δουν να αμύνεσαι. Όσο πιο σθεναρά αμύνεσαι, τόσο περισσότερο τους διευκολύνεις να σε κατατάξουν στην κατηγορία της/του "sjw" (social justice warrior), της γραφικής τύπισσας που μοναδικός της σκοπός είναι να "προσβάλλεται", άρα και να μην σε πάρουν ποτέ στα σοβαρά. Σε κάθε περίπτωση, δεν κερδίζεις. Μόνο χάνεις, κι αυτό που χάνεις βασικά είναι πολύτιμη ενέργεια σε "χαμένες" περιπτώσεις. Δεδομένου αυτού, έχει σημασία το πλαίσιο στο οποίο γίνεται τέτοια κουβέντα. Π.χ. είναι διαφορετικό αν είσαι σε μια παρέα γνωστών/φίλων και διαφορετικό όταν υπάρχει κοινό (όπως στο λεωφορείο). Η συμπεριφορά μας σε κάθε περίσταση δείχνει πράγματα: στους 55ρηδες του λεωφορείου ότι τους περνάει να λένε τέρατα φωναχτά, χωρίς συνέπειες, στο γκέι παιδί στο λεωφορείο (όπως εύστοχα είπε κάποιος/-α άλλος/-η εδώ μέσα) ότι δεν θα βρεθεί κάποιος να τους υπερασπιστεί στην διόλου απίθανη περίπτωση που θα κινδυνεύσουν (λόγω είτε λεκτικής είτε σωματικής επίθεσης), στον τύπο από την παρέα ότι καλά θα κάνει να κρατάει την ομοφοβική αποψάρα του για τον εαυτό του, όταν είσαι εσύ ή ο Χ, Υ που διαφωνεί μπροστά (σεβασμός ορίων) κ.λπ. Το πιο τρομακτικό για εμένα, σε περιστατικά παρόμοια με το περιστατικό του λεωφορείου, είναι ότι εκείνη την ώρα που ακούγονται τέτοια πράγματα, στην ουσία αυτό που συμβαίνει είναι μια άσκηση δύναμης, μια προσπάθεια επιβολής εξουσίας, ώστε να το σκεφτεί καλά όποιος "του βαστάει" πριν την αμφισβητήσει. Φυσικά δεν χρειάζεται να νιώθει τύψεις κανένας που δεν είναι μονίμως σε θέση άμυνας (δυστυχώς ακούγονται παντού γύρω μας τέτοιες απόψεις, άρα αν ασχολούμασταν με την καθεμία, θα βρισκόμασταν σε μία μόνιμη μάχη), από την άλλη είναι αυτή η επιβολή που σε κάνει να πνίγεσαι και να νιώθεις αδύναμος. Προσπαθώ πάντα να έχω στο μυαλό μου την απάντηση της Α,μπα: "Ο κόσμος ήδη έχει αλλάξει, και θα αλλάξει κι άλλο. Η εξέλιξη της κοινωνίας δεν εξαντλείται σε τέσσερις πενηνταπεντάρηδες σε ένα λεωφορείο."
