#6 Βιώνω κατάσταση πολύ κοντινή σε αυτό που περιγράφεις και πραγματικά είναι σαν ένας χωρισμός (ο δυσκολότερος), με όλα τα συνεπακόλουθά του. Κλάμα, απορία, θυμός, απογοήτευση, πίκρα. Έχω μάλιστα συζητήσει το θέμα και με την φίλη μου, στην προσπάθειά μου να έρθουμε πιο κοντά και να το «λύσουμε». Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει λύση. Το μόνο που μπορείς να κάνεις, όπως και με κάθε χωρισμό, είναι να το αποδεχτείς και αν σου είναι εύκολο, να την συγχωρέσεις. Μην το παίρνεις προσωπικά, γιατί σε αυτή την κατάσταση μπαίνουμε συνήθως. Όπως διαπιστώνεις κι από μόνη σου, τη συγκεκριμένη στάση την έχει και με άλλους. Καλό είναι να αποδεχτείς ότι οι ζωές σας πλέον είναι τελείως διαφορετικές. Δεν είσαστε πια φοιτήτριες, ούτε έφηβες που μοιράζεστε τους ίδιους προβληματισμούς και τις ίδιες συνήθειες. Το καλό με τέτοιου είδους «χωρισμούς» είναι ότι δεν είναι απότομοι. Μπορείς να συνεχίσεις να έχεις επαφή μαζί της, όπως ήδη κάνεις, αλλά σε τελείως διαφορετικές βάσεις. Αυτό μόνο αν το θες, δεν σε υποχρεώνει κανείς.