#2 Καταρχήν θα πω πως βρίσκω εντελώς απαράδεκτο να σου ζητάει η μητέρα σου να επιστρέψεις για να είσαι εσύ τώρα μαζί της. Θεωρώ πως σαν γονείς δεν πρέπει να δημιουργούμε τέτοιες σχέσεις εξάρτησης με τα παιδιά μας αλλά να τα αφήνουμε και να τα σπρώχνουμε όποτε χρειάζονται, να γίνουν ευτυχισμένα και ανεξάρτητα. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως ίσως σαν φυσική παρουσία θα είναι μακριά μας. Γιατί όταν νιώσουν πως χαιρόμαστε που είναι καλά και δεν τα πνίγουμε, συναισθηματικά θα είναι πάντα κοντά μας. Μια μόνο επισήμανση έχω να κάνω. Είναι πολύ λογικό η απώλεια να είναι διαφορετική για την κόρη από τη μητέρα και αυτό μάλλον δεν γίνεται αντιληπτό. Εκείνη είναι η κόρη, όσο αγαπημένο πρόσωπο κι αν είναι ο πατέρας η φυσιολογική εξέλιξη είναι να φτιάξει μια ζωή μακριά του. Η μητέρα όμως έχασε το σύντροφο της το πιο σημαντικό ίσως κομμάτι της καθημερινότητας της , η μοναξιά είναι ανυπέρβλητη και θα νιώθει πολύ καιρό έτσι.Εδώ χρειάζεται κατανόηση κι ενθάρρυνση για να το ξεπεράσει. Όχι όμως να γίνει η κόρη το υποκατάστατο του πατέρα.