@7Τις φίλες σου να τις αλλάξεις, εφόσον σε ζαλίζουν. Δε θα αλλάξουν, σύντομα τουλάχιστον.Στο δίλημμα σου, παιδί ή όχι παιδί, δε βοηθάει η συναναστροφή με τις συγκεκριμένες που αναφέρεις.Πιστεύω πια, ακράδαντα τολμώ να πω, ότι ο πιο στρεσογόνος παράγοντας σ'αυτό το δίλημμα δεν είναι τελικά το ότι ένα παιδί έχει πολλές απαιτήσεις, αλλά το ότι στην ελληνική κοινωνία οι γονείς πρέπει να πληρούν προδιαγραφές. Την εξής μια: Να μην αφήνουν τα παιδιά τους ήσυχα. Έχουμε πολύ διαστρεβλώσει το τι σημαίνει γονεϊκή φροντίδα. Δυστυχώς, σε αυτό δε βοηθάει καθόλου η γενικότερη λειτουργία του κράτους, που μάλιστα χειροτερεύει πλέον, και αντικειμενικά, οι γονείς πρέπει να τρέχουν για πολλά που κανονικά θα έπρεπε να ήταν λυμένα. Όμως είμαστε μαθημένοι να τα κάνουμε με θόρυβο, γκρίνια, χαμό. Είναι εξαντλητική η ζωή των γονιών στην Ελλάδα, όπως είναι εξαντλητικό το να την περιγράφουν σε κάθε ευκαιρία.Δεν είναι υποχρεωτικό να γεννήσεις, ούτε ν'αποκτήσεις παιδί.Δεν είναι και καθόλου υποχρεωτικό, όταν σκέφτεσαι τον εαυτό σου μαμά, να σε φαντάζεσαι σαν μια από τις φίλες σου. Για μένα, εκεί είναι το κλειδί. Φαντάσου πώς ΕΣΥ θα το μεγάλωνες, πώς εσύ θα ήθελες να το φροντίζεις και τι είναι για σένα σημαντικό. Σκέψου εσύ ως παιδί, τι είχες μεγαλύτερη ανάγκη, να σε μπουκώνουν με φαγητό, να σε κυνηγούν ή να συντονίζονται με τους ρυθμούς σου; Σκέψου τι αποθέματα νιώθεις ότι έχεις για ν'ανταποκριθείς σ'αυτές τις ανάγκες, που ΕΣΥ θεωρείς ότι έχει ένα παιδί. Και φυσικά, μην ξεχνάς ότι υποχρεωτικό είναι μόνο το να ζήσουμε τη ζωή μας όσο γίνεται πιο ευχάριστα, αποδεχόμενοι ότι δυσκολίες πάντα θα υπάρχουν. Χαλάρωσε και κολύμπα, κανείς δε θα σου επιστρέψει τις ώρες που χάνεις κοιτώντας τον πάτο της θάλασσας.