#1 Πόσο με λυπούν περιπτώσεις σαν τη δική σου δεν μπορώ να σου περιγράψω. Η πιο αγαπημένη μου φίλη στον κόσμο έχασε 8 χρόνια από τη ζωή της βλέποντας πράγματα σε έναν άνθρωπο που δεν είχε τίποτα απ'όσα έβλεπε αυτή. Με λυπεί γιατί ξέρω πως ότι και να σου πούμε εμείς, η αμπά, ο κόσμος ολάκερος, εσύ δε θα' ακούσεις τίποτα. Γιατί εσύ αυτή τη στιγμή έχεις θεοποιήσει αυτόν τον άνθρωπο και τίποτα δε θα τον ρίξει από το βάρθρο που τον έχεις τοποθετήσει. Ίσως κάποια στιγμή να γίνει. Δεν ξέρω γιατί έχεις επιλέξει να ζεις σαν ηρωίδα μυθιστορήματος της εποχής του ρομαντισμού. Δεν ξέρω γιατί έχεις επιλέξει να ζεις θέλοντας έναν άνθρωπο για τον οποίο είσαι τελευταία προτεραιότητα και τι σε κάνει να αρκείσαι σ'αυτά τα ψιχουλάκια που σου δίνει. Δεν ξέρω γιατί θεωρείς καταπληκτικό και θαυμαστό να καταφέρεις να τον κάνεις να σου πει μετά από τόσο καιρό πως κοίτα, περνάω καλούτσικα μαζί σου. Ξέρω μόνο κάτι. Κι αυτό με σιγουριά. Πως δεν είσαι ηρωιδα μυθιστορήματος. Δε θα κλάψει κανείς με την ιστορία σου. Εσύ μόνο για τα χρόνια και τις ευκαιρίες που έχασες. Και παραθέτω κομματάκι μιας ταινίας που αγαπώ παρά τα άπειρα σκηνοθετικά και σεναριακά κενά της. Είσαι ηρωίδα της δικής σου ζωής. Γιατί διάλεξες να είσαι κομπάρσα; (άλλο λέει, αλλά κάνω αλλαγούλα ποιητική αδεία)
