Αγαπητό λουλούδι,Όπως σχολίασα και παράπανω είμαι και εγω μάνα στα 30 μου εδω και ένα χρόνο. Συμφωνώ απόλυτα σε όλα όσα λες. Επίτρεψέ μου ένα μικρό σχόλιο σχετικά με τις "μάνες".Δεν ειμαστε όλες ίδιες προφανέστατα. Υπάρχουν κάποιες που ζουν μέσα απο τα παιδιά τους, κάποιες που μιλάνε μόνο για πάνες, πιπίλες, ξενύχτια. Ομως, ειναι κανόνας το γεγονός ότι με τον ερχομό ενός βρέφους στο σπίτι όλα έρχονται τούμπα. Ειναι ένας τυφώνας απο όλες τις απόψεις και δεν ξέρεις τι σε περιμένει. Ψυχολογικά, πρακτικά, ορμονικά... Τον πρώτο μισό χρόνο τουλάχιστον δεν ξέρεις τι σου γίνεται, κοιμάσαι ελάχιστα και γυρνάς έν μια νυκτι στην παιδική σου ηλικία όπου ρωτούσες και έπαιρνες άδεια για να κανείς τα πάντα, γιατι δεν μπορείς να κανείς τίποτα χωρίς να ρωτήσεις κάποιον αν μπορεί να σου προσέξει το μωρό και πολλά αλλα. Για να μην μακρηγορώ, επειδή έχω περάσει στην άλλη πλευρά αλλα και τα ενδιαφέροντα μου έχω, και δεύτερο πτυχίο στην ψυχολογία παρακολουθώ και τις επαφές μου έχω κρατήσει σε προτρέπω να μην βάζεις τις μάνες σε ένα τσουβάλι λέγοντας ότι δεν θα μπορούσες να κανείς παρέα μαζι τους. Το τι θα γίνει μετα επαφίεται και στην άλλη πλευρά και στο ποσό θα στηρίξει την καινούργια δύσκολη κατάσταση. Το ότι θελουμε κάποιους μήνες να ξεπεράσουμε το σοκ και να έρθουμε στα ίσια μας δεν μας κάνει βαρετές μάνες ανάξιες ενδιαφερόντων συζητήσεων και εξόδων.