#6 Έχω πάει για επίσκεψη στο πατρικό μου σπίτι, και ενώ καθόμαστε στην κουζίνα 7 άτομα και τρώμε χτυπάει η πόρτα και η μητέρα μου ανοίγει όλο χαρά (ξέρει!). Είναι ο Παππάς της ενορίας που έχει έρθει για -να αγιάσει, ευλογήσει, κάτι τέτοιο που κρατάει όμως 2-3 λεπτά το πολύ. Τα 6 άτομα (κάποια πιστεύουν πολύ-κάποια λιγότερο) σηκώνονται πλησιάζουν σε σειρά του φιλούν το χέρι που προτείνει, σκύβουν για την ευλογία του και επιστρέφουν στην θέση τους. Εγώ που δεν έχω σηκωθεί του κάνω νόημα με χαμόγελο να με παρακάμψει. Η οικογένειά μου ενημερωμένη για τα πιστεύω μου χωρίς να το έχω κάνει ποτέ θέμα. Ακριβώς όπως προτείνει η Λένα. Ο Παππάς πλησιάζει με το χέρι σε πλήρη έκταση προς το μέρος μου ενώ έχει καταλάβει. Του λέω "όχι" ευχαριστώ" και συνεχίζει να πλησιάζει. Η μητέρα μου χάνει σιγά σιγά το χρώμμα της και το πρόσωπό της γεμίζει με διάφορα τικ που μεταφράζονται στο τι ακριβώς πρέπει να κάνω. Τα τικ περνάνε σαν κολλητική ασθένεια και στους γύρω της και όπου κοιτάζω υπάρχουν συσπώμενα πρόσωπα που προσπαθούν να μου δείξουν την σωστή λύση στον πίνακα. Απόλυτη σιγή. Για δύο δευτερόλεπτα μπήκα στον πειρασμό να δώσω την λύση που θέλανε. Τι είχα να χάσω; Κάνεις πως φιλάς ένα χέρι, σε ραντίζει κάποιος και ξεμπερδεύεις. Αμηχανία τέλος. Αυτό ήταν και το επιχείρημα και των 6 όταν έφυγε ο Παππάς. "Τι θα πάθαινες δηλαδή; Έπρεπε να το ζήσουμε όλο αυτό;" Δεν ξέρω αλλά θέλω να πιστεύω ότι ο Παππάς ίσως την επόμενη φορά όταν του πει κάποιος ευγενικά ότι δεν θέλει να το ξανασκεφτεί το "ντου" του. Όπως και η μητέρα μου για το ποια ώρα τον καλεί στο σπίτι. Ναι, υπάρχουν στιγμές που δεν χρειάζεται να λέμε την αποψάρα μας αλλά θα πρέπει και οι άλλοι να είναι το ίδιο διακριτικοί με εμάς. Ίσως και η κοπέλα του #6 αν δεν το έχει ξεκάθαρο στους άλλους να πρέπει να φιλήσει κάποια χέρια παππάδων και να πάει σε εκκλησίες και να προσκυνήσει τις άγιες ημέρες εικονίσματα κλπ χωρίς να θέλει. Εκεί τι;