Δεν αντιλέγω διόλου για την ύπαρξη σεξισμού απέναντι στις γυναίκες σε ένα σωρό πτυχές της καθημερινότητάς μας, ούτε για τα πατριαρχικά στερεότυπα προηγούμενων γενεών που τις αναπαρήγαγαν.Ωστόσο, στην εποχή μας πια, όπου στον λεγόμενο Δυτικό κόσμο τέτοια μοντέλα έχουν καταρριφθεί από την πρότερη status quo θέση τους, μήπως να σταματούσαμε να το βλέπουμε ως ένα καθαρά κοινωνιολογικό/ανθρωπολογικό φαινόμενο και να το περιορίζαμε στο επιμέρους συμπεριφορικό/ατομικό;Είναι χαρακτηριστικό νομίζω, ότι οι διάφοροι 'Τραμπ' ανά τον κόσμο, είτε πρόκειται για διάσημους είτε καθημερινούς 'άσημους' ανθρώπους, είναι (αποδεδειγμένα από τα λεγόμενα και τη στάση τους) απλώς αυτό που λέμε 'σάπιοι'. Είτε λόγω χαρακτήρα, ψυχολογίας, επιρροών, ημιμάθειας, 'καθικοσύνης' αν θέλετε. Από εκεί και ύστερα, το πρόβλημα έγκειται στο κατά πόσον τους επιτρέπουμε να μας επηρεάσουν, κατά πόσο τους δίνουμε αυτό το δικαίωμα, αφήνοντάς τους να μπουν στις ζωές μας. Για παράδειγμα, είναι λογικό, τέτοιους ανθρώπους να τους απορρίπτουμε ως κοινωνικές συναναστροφές και φυσικά, αν ήμαστε Αμερικανοί πολίτες απέναντι σε έναν Τραμπ, να τους αφορίσουμε πολιτικά. (Το μεγάλο πρόβλημα βέβαια εμφανίζεται σε περιπτώσεις εργασιακές, όπου αν μια γυναίκα πέσει θύμα μισογυνισμού, πολύ συχνά στερείται διεξόδων...)Το σημείο που θέλω να καταλήξω, είναι ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να αφορίζουμε γενικά και αόριστα ολόκληρο το αντρικό φύλο, ή να αναγάγουμε τον μισογυνισμό ως την κυρίαρχη στάση απέναντι στις γυναίκες σήμερα (επαναλαμβάνω, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το 'Δυτικό' κόσμο). Τιποτένιοι, κομπλεξικοί και θρασύδειλοι νταήδες άντρες θα υπάρχουν εσαεί, δυστυχώς - όπως και αντίστοιχης (μη) ποιότητας γυναίκες. Γενικώς, θα υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι - είναι ένα από τα γνωρίσματα του είδους μας. Ίσως όμως θα έπρεπε να αρχίσουμε να γινόμαστε πιο προσεκτικοί στη χρήση της έννοιας του μισογυνισμού, γιατί αλλιώς κινδυνεύει να χαθεί το πραγματικό νόημα και η βαρύτητά της, στις περιπτώσεις που έχουν σημασία (όπως έχει γίνει πλέον με τις έννοιες του ρατσισμού και του φασισμού).