@1Επειδή αργά ή γρήγορα θα συγκατοικήσεις με κάποιον, αν όχι με τη σημερινή σου αγάπη, να θυμάσαι το εξής:Η συγκατοίκηση, η συμβίωση, η συνύπαρξη, προϋποθέτουν υποχωρήσεις και συμβιβασμούς για να πετύχουν και να μυρίζουν καραμέλα και όχι καρβουνιασμένη ζάχαρη. Μην επιτρέψεις ποτέ και σε κανέναν να σου ζητήσει να αποδείξεις το ότι "τον αγαπάς αληθινά" με το να υποχωρήσεις. Σχετικά με την ερώτηση, αν το προφίλ του σημερινού σου αγαπημένου είναι "δέκα χρόνια μεγαλύτερος, ζει με γονείς, δεν έχει ζήσει ποτέ μόνος, είναι καλομαθημένος όλα-στο-χέρι", τότε το ρίσκο να περιμένει να υποχωρείς πάντα εσύ "22χρονη, πρόθυμη, συναισθηματική, ερωτευμένη", είναι κάπως υψηλό. Το ότι σου έχει σταθεί στα δύσκολα δεν είναι κάτι που θα του ανταποδώσεις, αποδεχόμενη την πρόταση του να αλλάξεις την καθημερινότητα σου. Η συμπαράσταση στα δύσκολα εξυπακούεται σε μια σχέση συντροφικότητας, δεν είναι και δώρο. Ούτε βέβαια υποχρέωση, αλλά αν λείπει, τότε δε μιλάμε για σχέση αλλά για ξέρω 'γω, βγαίνω με κάποιον και κάνω σεξ. Ναι, είναι όντως πολύ άβολο να κοιμάται μια εδώ και μια εκεί και να είναι στο πέρα δώθε.Αλλά είναι και πολύ γοητευτικό να απαλλαγεί από την συγκατοίκηση με τους γονείς, γλιστρώντας άκοπα σ'ένα άλλο σπίτι, ήδη στημένο και λειτουργικό. Δεν λέω ότι κρύβεται δόλος και πονηριά, αλλά και η αφέλεια καμιά φορά είναι το ίδιο επικίνδυνη.
