Από μικρή θυμάμαι τους γονείς μου να μου λένε ξανά και ξανά να μην δεχτώ να σηκώσει κανείς χέρι πάνω μου και πως αυτός που το κάνει μια φορά θα το ξανακάνει σίγουρα οπότε να τρέχω μακριά από τέτοιους ανθρώπους. Επίσης χρησιμοποιούσαν ως παραδείγματα ανθρώπους που ήξερα πχ συγγενείς, οι οποίοι ζούσαν σε περιβάλλοντα που υπήρχε το ξύλο και συνειδητοποιούσα πως προς τα έξω δεν φαινόταν τίποτα και μάλιστα δείχνανε μια χαρά οικογένειες και αυτό έμοιαζε ακόμη πιο τρομακτικό. Και πάντα μου έλεγαν να έχω το δικό μου πορτοφόλι ώστε ανά πάσα στιγμή να μπορώ να φύγω και να πατήσω στα πόδια μου γιατί στις περισσότερες περιπτώσεις οι γυναίκες υπέμεναν επειδή δεν είχαν δικά τους χρήματα και δουλειά ώστε να ξεφύγουν. Όχι πως αν δεν μου τα έλεγαν δεν θα ήξερα ότι δεν πρέπει να δεχτώ την βία αλλά καλό είναι όπως είπες κι εσύ, οι γονείς να τα λένε αυτά στα παιδιά τους γιατί βοηθάει. Εμένα αυτές οι συμβουλές που μου δίνανε από μικρή έχουν ριζώσει μέσα μου και μόνο καλό μου κάνανε.
