To #6 μου θυμίζει έντονα το θέμα των σημειώσεων στο πανεπιστήμιο. Δηλαδή υπήρχε μια απίστευτη μνησικακία εναντίον οποιουδήποτε δεν μοιραζόταν με περισσό ενθουσιασμό τις σημειώσεις του μαζί με όσους δεν είχαν ποτέ πατήσει πόδι στα αμφιθέατρα. Βέβαια και όταν έπαιρναν τις σημειώσεις πάλι δεν έγραφαν επαρκώς και έβρισκαν λόγους για ατέρμονη μίρλα κι ίσως και θεωρίες συνομωσίας. Η απάντηση στο γιατί συνέβαινε αυτό το φαινόμενο είναι παρόμοια με αυτή του Googlαρίσματος (και του προσωπικού ψαξίματος γενικότερα): η μάθηση βρίσκεται στο process. Κι αυτό έτοιμο και μασημένο δεν μπορεί να σερβιριστεί.
