DOP δεν συμφωνώ. Οι Ρεπουμπλικανοί δεν είναι αυτό που περιγράφεις. Υπάρχουν διάφορες τάσεις εντός κόμματος. Τόσο οι Δημοκρατικοί όσο και οι Ρεπουμπλικάνοι είναι τεράστιοι πολιτικοί σχηματισμοί, δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο στην Ευρώπη για να το συγκρίνουμε. Αν θυμάσαι την εσωκομματική διαδικασία που ανέδειξε την Κλίντον ως αρχηγό, θα θυμηθείς ότι οι αντίπαλοί της ήταν πολύ διαφορετικής φιλοσοφίας και αντίληψης των πραγμάτων από ότι το μπλοκ που εκπροσωπεί η Χίλαρι. Ο Σάντερς είχε θεμελιώδεις διαφορές με την Κλίντον, τόσο σε οικονομικό επίπεδο, όσο και σε εξωτερική πολιτική, ασφάλεια, και σειρά άλλων θεμάτων. Αντίστοιχες ήταν οι διαφορές στο ρεπουμπλικανικό μέτωπο. Ο Τραμπ αναδείχθηκε από τον κόσμο και ο κόσμος τον εξέλεξε, δεν γίνονται έτσι αυτά τα πράγματα. Δες το κι αλλιώς: Ο Τσίπρας, ένας "από εμάς", ένας άνθρωπος ακαλλιέργητος, λίγος, περιθωριακός, αμόρφωτος, λαϊκιστής και χυδαίος ψεύτης δεν βγήκε επειδή έκανε απλώς μία καλή εκστρατεία. Η κοινωνία τον ζητούσε. Αυτό ήθελε η κοινωνία, δεν ήθελε έναν Μάνο ας πούμε. Ήθελε να ακούσει αυτά που έλεγε ο Τσίπρας. Η ευθύνη βαραίνει όλους, όχι μόνο το κάθε κόμμα και τα όργανά του. Ο Ομπάμα θα μείνει στην ιστορία ως αποτυχία. Μόνο που σε αντίθεση με τον Κάρτερ (ασούμε) δημιούργησε πολλές προσδοκίες. Και απέτυχε παταγωδώς. Κρίμα. ===============