#2 Υποχρεωμένη -με την κυριολεκτική έννοια του όρου - δεν είσαι, ούτε να της κάνεις παρέα, ούτε να πηγαίνετε κάποια βόλτα, ούτε και να της συμπαρασταθείς -όπως η μητέρα σου έκανε στην δική της- σε περίπτωση ασθένειας, εάν δεν το επιθυμείς. Το να προσφέρουμε στήριξη, μια βόλτα, μια οικονομική βοήθεια ή ακόμα και παρέα σε γονείς ή παππούδες, δεν βρίσκεται στην σφαίρα των υποχρεώσεων, αλλά των αξιών στις οποίες πιστεύει ο καθένας μας. Δεν καταλαβαίνω ωστόσο, γιατί να παραμένεις στα 28 στο πατρικό, τι σε εμποδίζει ακριβώς να ανεξαρτητοποιηθείς (δηλαδή να σταθείς οικονομικά στα πόδια σου) και να αποχωρήσεις; Γιατί "πάει πίσω η ζωή σου"; Επειδή μήπως θεωρείς αυτονόητη την "υποχρέωση" των γονιών σου, να σου παρέχουν -ακόμα- στέγη και διατροφή; #4 Φίλε μου, πονεμένη ιστορία το ΤΕΒΕ και τα επιμελητήρια, ακόμα και ο μπαμπούλας της ΑΕΠΙ, αλλά θεωρώ ότι θέτεις λάθος προτεραιότητες. Τα χρέη σου στο δημόσιο, ούτε να τα αγνοείς πρέπει, γιατί ξέρεις, δεν κοιμούνται αλλά αβγατίζουν τα ρημάδια. Δεν μας αναφέρεις αν έχεις προχωρήσει σε ρυθμίσεις, εάν όχι, συμβουλέψου ένα ΚΑΛΟ λογιστή. Σε κάθε περίπτωση, μια επιχείρηση σε λειτουργία συνεπάγεται πάγια, που πρέπει να καλύπτονται, όχι να προστίθενται στο ήδη υπάρχον χρέος. Δες τι μπορείς να διορθώσεις στο μαγαζί σου (happy hours, εξυπηρέτηση, καθαριότητα, ποιότητα) αλλά διάλειμμα να πάρεις όσο είσαι ΕΣΥ υπόχρεος, δεν βλέπω πώς μπορεί να γίνει. Ούτε καν μεταβίβαση, γιατί προφανώς και η μητέρα σου δεν θα αποδεχθεί να αποπληρώνει να χρέη, επομένως πάλι σε σένα καταλήγουμε. Εάν ο πατέρας σου δεν καταλαβαίνει την κατάσταση με απλά ελληνικά, απλά σταμάτησε την χρηματοδότηση, χωρίς τύψεις ή φωνές.
