Αυτό ακριβώς! Από μικρή ηλικία με ονειρευόμουν στις αρχαίες τραγωδίες (αλήθεια λέω!) και στο σανίδι (όχι στην τηλεόραση!). Το μόνο που σκεφτόμουν είναι ένα σκοτεινιασμένο πλήθος να αλλάζει διάθεση και να γελάει, μόνο και μόνο επειδή εγώ το προκαλώ! Όνειρο που ακόμη και σήμερα δεν έχω εγκαταλείψει... Ίσως μια μέρα σταθούμε τυχεροί, ίσως το όνειρό μας πραγματοποιηθεί, ίσως όλα να γίνουν αληθινά! Ίσως... Αν όμως ποτέ δε γίνει αυτό, τουλάχιστον θα έχουμε κάτι να ονειρευόμαστε μέχρι τα γεράματα. Σκέψου: τα όνειρα πεθαίνουν γρήγορα....
