Νομίζω ειναι χαρακτηριστικο των σειρών και ταινιών "ευρείας κατανάλωσης", η επιλογη του καστ ετσι ωστε να ειναι εύκολο και ευχάριστο στο μάτι του καθε θεατή. Εμενα το παραδειγμα που μου ηρθε στο μυαλο ηταν το Lost, όπου σκεφτόμουν πως πεφτει ενα αεροπλάνο και όλοι, μα όλοι οι επιβατες (με μοναδική εξαιρεση το γλυκο χοντρουλη) είναι εμφανισιμοι αρκετά ανω του μετρίου. Αλλο παραδειγμα οσον αφορά τη σύγκριση βρετανικων παραγωγών και Χολιγουντ, εχετε δει την Περηφανια και Προκαταληψη; Στη μίνι σειρά του ΒΒC, βρισκω πως η Ελιζαμπεθ ειναι μια κοπελα όπως θα επρεπε να ειναι συμφωνα με το βιβλίο: όχι ιδιαίτερα όμορφη ούτε εντυπωσιακή, αλλά σοβαρη και μετρημενη, μια γυναίκα που τελικα κερδίζει τις εντυπωσεις του κυριου Νταρσι με το χαρακτήρα και το μυαλο της. Αντιθετως σην εκδοχη του Χολιγουντ, μια πολυ εκνευριστική Κιρα Νάιτλι με πολυ κακη ερμηνεία του ρολου, δήθεν ανεπιτηδευτη ομορφιά με μισανοιχτα χειλακια και αθώα πεταρισματα των βλεφαρίδων. Εχω κι εγώ πάντως την αίσθηση πως ακομη και σε Χολιγουντιανες παραγωγές, σε παλαιότερες ταινίες και σειρές δεν υπηρχε αυτη η μανία να ειναι ολόκληρο το καστ βγαλμένο απο πασαρελα. Υπήρχαν και γήινοι (εστω σε δευτερους ρολους, ανάμεσα στιυς πρωταγωνιστες) και δε νομίζω πως ο λόγος ηταν οι περιορισμένες δυνατότητες μακιγιάζ.