#5 Γλυκό μου πλάσμα, κατανοώ κι εγώ απόλυτα αυτό λες. Όπως κι αυτό που λέει η Λένα, ότι δε γίνεται να σου αλλάξουμε κοσμοθεωρία με τρεις γραμμές σ'ένα blog. Ωστόσο δε μπορώ να μη σου πω το ακόλουθο.Κατ'αρχάς να ξεκαθαρίσω ότι επ' ουδενί συστήνω οριστική ρήξη δεσμών, μαύρες πέτρες κλπ. Μιλάμε για το να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου.Λοιπόν, όπως είπε ήδη η Λένα, εσύ νιώθεις ευγνωμοσύνη που σου έδωσαν οικογένεια, αντιστοίχως άλλοι που τους κυοφόρησαν για 9 μήνες, τους βύζαξαν και τους έμαθαν να περπατούν.Εσύ όμως νιώθεις επιπλεόν ότι δεν ήταν υποχρέωσή τους, έτσι; Ότι αν σε γεννούσαν θα ήταν και χρέος τους να σε φροντίσουν (ένα χρέος μάλιστα που, για κάποιο λόγο, δεν στάθηκε δυνατόν να εκπληρώσουν οι βιολογικοί γονείς σου). Αλλά ότι αυτοί σου έκαναν χάρη, φορτώθηκαν ξένες έννοιες. Σωστά;Λοιπόν. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ. Ήσουν 5 χρονών λες. Τότε, στα 5 σου, μήπως χτύπησες την πόρτα των (μετέπειτα) γονιών σου, έπεσες στα γόνατα και ικέτευσες "σας παρακαλώ, πάρ'τε με σπίτι σας, ξέρω ότι δε θέλετε αλλά πάρτε με, κι εγώ θα γίνω η αιώνια σκλάβα σας"; Σοβαρά τώρα, αν έγινε κάτι τόσο ντικενσιανό, σηκώνω τα χέρια ψηλά. Κάτι όμως μου λέει ότι, για κάποιο λόγο (βιολογικό ίσως;) οι γονείς σου έψαχναν ένα παιδάκι να υιοθετήσουν. ΤΟ ΗΘΕΛΑΝ. Το διάλεξαν, όπως ακριβώς διαλέγει ένα ζευγάρι να κάνει απροφύλακτο σεξ τις "επικίνδυνες" μέρες. Ήταν συνειδητή επιλογή τους, και άρα αποκλειστική ευθύνη τους. Μπράβο τους, και είναι θαυμάσιο που σε βοήθησαν, αλλά δεν ήταν πράξη αυτοθυσίας. Όταν αποκτούμε παιδιά τα αποκτούμε για εμάς. Για να ικανοποιήσουμε την ανάγκη ΜΑΣ να έχουμε παιδιά. Δεν τους χρωστάς, και σίγουρα δεν τους χρωστάς περισσότερο απ'όσο χρωστάμε οι μη υιοθετημένοι στους γονείς μας.
