#6.Η ανεξαρτησία δεν παρέχεται,τη διεκδικούμε.Και σίγουρα δεν την κατακτάμε από τη μια μέρα στην άλλη."πριν κανω κάτι σκέφτομαι αν αυτο θα το ενεκριναν οι δικοι μου" Πηγή: www.lifo.gr.Αυτό είναι το πρώτο και το πιο δύσκολο κομμάτι.Η αποδοχή τους είναι και ασφάλεια.Φοβόμαστε να κάνουμε ένα βήμα μόνοι μας.Έχουμε το ένα πόδι μπροστά και πριν να το πατήσουμε κάτω,κοιτάμε πίσω αναζητώντας το βλέμμα της αποδοχής,της συγκατάνευσης,το βλέμμα,που μας λέει,μπορείς να το κάνεις κι εγώ σε στηρίζω.Δε θα το βρούμε πάντα,γιατί άλλα θέλουμε εμείς κι άλλα οι γονείς μας.Δε θα το βρούμε εύκολα,μέχρι να αποδείξουμε,ότι είμαστε αρκετά υπεύθυνοι και ικανοί,για να κάνουμε το βήμα παραπέρα.Το εκπληκτικό είναι,ότι όταν γινόμαστε όντως υπεύθυνοι και ικανοί,δεν έχουμε πια την ίδια ανάγκη,να αναζητήσουμε αυτό το βλέμμα.Έχεις πολύ καλές προοπτικές,να τα καταφέρεις,ώστε να ξεφύγεις από τη σημερινή κατάσταση.Σπουδάζεις,που σημαίνει ότι αποκτάς εφόδια.Παράλληλα ανήκεις σε μια κοινότητα (τη φοιτητική εννοώ),που θα σε βοηθήσει να κοινωνικοποιηθείς παραπάνω έξω από τα στενά οικογενειακά πλαίσια,να αποκτήσεις εμπειρίες,να συμμετέχεις σε δραστηριότητες.Μπορείς να εργαστείς κι ας μην είναι και πολλά τα χρήματα.Ψήνεσαι στην αγορά εργασίας,εξουδετερώνεις το επιχείρημα "εγώ δε σου δίνω λεφτά να πας εκεί",μπορείς να συνεισφέρεις κάτι έστω μικρό στο σπίτι ή ακόμα να φτιάξεις κάποια πράγματα στο ανοίκιαστο διαμέρισμα.Με όλα αυτά θα χτίσεις τη σιγουριά,που χρειάζεσαι.Αν οι δικοί σου δεν είναι κάποια ειδική περίπτωση,θα το αντιληφθούν κι εκείνοι,ότι δε χρειάζεσαι πια τόσο την προστασία τους και θα σε υπολογίζουν σαν ενήλικο άνθρωπο.Το σίγουρο κέρδος είναι,ότι εσύ θα υπολογίζεις τον εαυτό σου ως ενήλικο.
