Η ερώτηση 7 με έπιασε στο ευαίσθητο σημείο μου, και με ώθησε στο να σπρώξω την δουλειά λίγο πίσω και να γράψω ένα σχόλιο στη ζούλα τώρα που το αφεντικό δεν είναι εδώ. Είμαι σε ακριβώς ίδια κατάσταση στην οπτική, ποτέ δεν πήγα σε πολιτική νεολαία όμως να η επαφή μου με την πολιτική: δεν την πήρα ποτέ στα σοβαρά μέχρι τα 19 μου νομίζω, όπου και λόγω σπουδών άρχισα να βλέπω έντονους χρωματισμούς στην σχολή ενώ ταυτόχρονα η χώρα άρχισε να παίρνει την κάτω βόλτα (2008). Εκεί άρχισα να ενδιαφέρομαι να καταλάβω πως λειτουργεί αυτή η μηχανή της πολιτικής και τα διαφορετικά γρανάζια της. Όμως προσπαθώντας να καταλάβω αυτό δεν κατάφερα τίποτα, οπότε έπρεπε να πάω πιο πίσω, στις κοινωνικές δομές, την ιστορία και τα ενδιαφέροντα των διαφορετικών ομάδων δύναμης που έχουν επιρροές στην πολιτική. Δεν μιλάω μόνο για εταιρίες πολυεθνικές και σκευωρίες - μην μου βάλετε ακόμα tin foil hat - αλλά για σωματεία, κοινωνικές ομάδες, ηλικιακές ομάδες κ.ο.κ.. Βλέπεις σκεφτόμουν "μα τι στο καλό; Αποκλείεται όλοι οι πολιτικοί που είχαμε από πάντα να ήταν σκάρτοι, ένας δεν βρέθηκε να κάνει καλά στην χώρα που όλοι θα συμπαθούσαν;" - μια πολύ αστεία και παιδική σκέψη, αλλά τότε δεν πήγαινε ο νους μου παραπέρα.Εκείνη την περίοδο επειδή είχα αρχίσει να έχω επαφή με εξωτερικό λόγω δραστηριοτήτων μου σε ΜΚΟ στην σχολή παρατήρησα πως αυτό ήταν κάτι που ίσχυε σε σχεδόν όλες τις χώρες και τότε η σκέψη μου ήταν "μύγα έχει τσιμπήσει τους πολιτικούς σε όλο τον κόσμο, τι στο καλό;". Για να μην μακρηγορώ άλλο να η δική μου όπτικη που έχω αναπτύξει μετά από διάβασμα και συζητήσεις - η πολιτική είναι όπως είναι από κατασκευής και δεν πιστεύω ότι ποτέ θα αλλάξει. Η πολιτική ποτέ δεν ήταν και ποτέ δεν θα γίνει το μέρος όπου ο πρωταγωνιστής είναι το ενδιαφέρον "του λαού" για 2 λόγους. 1) ο λαός έχει πολλά και αντικρουόμενα ενδιαφέροντα, και για αυτό θα είναι πάντα διχασμένος στην πολιτική και 2) η δουλειά της πολιτικής και των πολιτικών συγκεκριμένα δεν είναι να υπηρετούν τα ενδιαφέροντα του κοινού καλού. Είναι να είναι δημοφιλείς και να παραμείνουν στην εξουσία με οποιοδήποτε κόστος. Με άλλα λόγια, να εξυπηρετήσουν τα ενδιαφέροντα αυτών που θα τους επανεκλέξουν για το μεγαλύτερο δυνατό διάστημα, ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι το γενικό καλό πάει στον σκουπίδια για όσο καιρό και αν είναι αυτό. Και αν κάπως από κάποιο θαύμα βρεθεί στη "καρέκλα" ένας οραματιστής, ο ίδιος ο λαός θα τον φάει επειδή θα πρέπει να πάρει δύσκολες αποφάσεις που δεν θα είναι σύμφωνες με αυτό το γνωστό παιχνίδι. Βέβαια είμαι και χαρακτήρας πολύ απαισιόδοξος, οπότε μπορεί να έχω και άδικο, δεν ξέρω. Τέλος να προτείνω για διάβασμα: The dictator's handbook - why bad behavior is almost always good politics.
