Aυτό που αν ήμουν ζάμπλουτη, θα προβληματιζόμουν για την κοινωνική μου ιεραρχία : ΧΑΧΑΧΑΑΧΑΑΑ!!! Έξοχο! Πρώτο. Είχα να ακούσω τόσο καλό αστείο χρόνια. Ευτυχώς υπάρχουν οι έρευνες που δε μας αφήνουν παραπονεμένους.Και αν - ως ζάμπλουτη ντε - με ρωτούσαν με τί ασχολούμαι αυτό το διάστημα, ειλικρινά θα είχα πολύ μεγάλο πρόβλημα να τους απαντήσω με τι ΠΡΩΤΟασχολούμαι... Βασικά, θα είχα μεγαλύτερο πρόβλημα μήπως φανεί και σαν αυτοδιαφήμιση το ότι θα άρχιζα να μιλάω για τις πολλές ενδιαφέρουσες ασχολίες μου και του μεγέθους της χαράς, της ικανοποίησης και της πληρότητας που μου δίνουν μπροστά σε ανθρώπους που κατά πάσα πιθανότητα θα σκότωναν για να αποφύγουν τις δικές τους. Επειδή ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ! Δεν θα δούλευα. Οι νέες ασχολίες μου και ο χρόνος, ο κόπος, η αφοσίωση που θα επένδυα σε αυτές δεν θα προσλαμβάνανε πλέον την έννοια της υποχρέωσης (του ότι δεν μπορώ να κάνω αλλιώς), αλλά της ελευθερίας και της δικής μου αυθεντικής βούλησης. Μόνο που αυτό αποτελεί σκέτη προσωπική δημιουργία. Δεν αποτελεί δουλειά.Ε, μα... θα μας τρελάνουν εντελώς; Άκου λέει αισθάνονται άσχημα επειδή δεν ασχολούνται με κάτι. Και τα πολλά λεφτά που συνεπάγονται εργασιακή ανεξαρτησία φταίνε για αυτό ή μήπως το κεφάλι τους που έχει συνδέσει την αυταξία τους με ένα συγκεκριμένο πόστο, για να μην πω με έναν συγκεκριμένο τίτλο; Και καλά κάνουν δηλαδή, γούστο τους καπέλο τους. Αλλά μην παρουσιάζουμε αντεστραμμένη την εικόνα.
